راه زیستن در بهشت

خدا، ما را برای زیستن در بهشت آفرید.

شیطان، ما را اسیر گناه ساخت و در دام ناباوری انداخت.

مسیح، به شکل انسان در میان ما ظاهر شد و از راه مرگِ نیابتی (مرگ به جای ما) بر صلیب، ما را از اسارتِ گناه و شیطان آزاد کرد و از بالای صلیب، ما را مطمئن ساخت که برای زیستن در بهشت آفریده شده‌ایم. عیسی مسيح، به آن جنایتکاری که با فروتنی به او روی آورد، فرمود: “خاطرجمع باش، امروز با من در فردوس خواهی بود” (لوقا ۲۳:۴۳).

و کلام خدا می‌فرمايد: “آنکه گوش دارد بشنود” (مکاشفه ۲:۱۱).

در زندگی درازمدتی که خدا به من عطا فرموده، آنچه بیش از هر چیز دیگر مرا به تعجّب واداشته و می‌دارد، درک نکردنِ مفهوم ایمان به مسیح و بی‌توجّهی به سخنان او از سوی عده‌ای از مسيحيان می‌باشد! خدا نکند که این اشخاص، فقط در ذهن خود به مسیح ایمان آورده، اما در مهمان‌سرایِ دلِ خود جایی برای او نداشته باشند.

متأسفانه در این دوره و زمانه، بسیاری را می‌بینیم که بدون دریافت طبیعتی تازه که خدا در باطنِ ایماندارانِ به مسيح می‌آفریند، یعنی در افکار، امیال و ارادۀ ایشان، با خاطری آسوده منتظر زیستن در بهشت هستند! تعجب‌آور آنکه، چگونه کسی می‌تواند تنها با ایمانِ احساساتی خود بپندارد که نجات یافته است و این حقیقتِ اساسیِ کلام خدا را نادیده بگیرد که مسیح می‌فرماید: “آمین، آمین، به تو می‌گویم، تا کسی از نو زاده نشود، نمی‌تواند پادشاهی خدا را ببیند.” (انجیل یوحنا ۳:۳). غافل از اینکه خدا از فیض، رحمت و محبتِ بی‌پایانِ خود، یگانه راهِ زیستن در بهشت را قبل از بنیادِ عالم، در عیسی مسیح فراهم کرده و آن را تنها در کلامش، یعنی کتاب‌مقدس، و به‌وسیلۀ روحش، یعنی روح‌القدس، بر بشر مکشوف فرموده است. هم‌اوست که ایمانِ به آنچه مکشوف فرموده را نیز در ما به‌وجود می‌آورد (رساله به افسسیان ۲:‏۸).

امید است که با مطالعۀ دقیقِ آیاتِ کلام خدا در این مقاله، این یگانه راه زیستن در بهشت را دریابیم و به‌همراه عیسی مسیح که فرمود، “من راه و راستی و حیات هستم؛” (انجیل یوحنا ۱۴:۶)، در راهی که او به‌وسیلۀ رفتار، گفتار و تعلیمات خود نشان داده، قدم بگذاریم و دیگران را نیز در این شادی عظیم سهیم بگردانیم.

وقتی که در اثر نجوایِ روحِ خدا به گناهکار بودن خود پی می‌بریم (انجیل یوحنا ۱۶:‏۸)، و به‌واسطۀ همان روح، عیسی را خداوند (رسالۀ اول قرنتیان ۱۲:‏۳)، و نجات‌دهنده‌ از گناهانمان و مولایِ زندگی‌مان اعلام می‌داریم، او به‌وسیلۀ روحش در ما ساکن می‌شود. عیسی مسیح در این باره می‌فرماید: “آن که مرا دوست می‌دارد، کلام مرا نگاه خواهد داشت، و پدرم او را دوست خواهد داشت، و ما نزد او خواهیم آمد و با او مسکن خواهیم گزید.” (انجیل یوحنا ۱۴:‏۲۳). از لحظه‌ای که این فرمایش مسیح در ما به حقیقت بپیوندد، شروع می‌کنیم به اینکه روحاً به شکلِ مسیح درآییم، همان‌طور که خدا از پیش معیّن فرمود (رساله به رومیان ۸:‏۲۹). این شباهت به‌تدریج رو به فزونی می‌رود تا روزی که به‌هنگام مرگِ جسمانی‌مان، روح و روانِ زندۀ ما از جسم جدا شده، به بهشت راه یابد (رسالۀ دوم به قرنتیان ۵:‏۸).

می‌دانیم که این همه از فیض و رحمت خداوند است: او ما را به‌وسیلۀ روح‌القدس در مسیح تعمید می‌دهد، و تبدیل به شخصِ جدیدی در ملکوت خدا می‌کند (رسالۀ دوم به قرنتیان ۵:‏۱۷). این تبدیلِ زندگی، اساسِ انجیل و همان هدیه، یعنی ردایِ عدالت مسیح است که خدا بر ما می‌پوشاند (کتاب اشعیا ۶۱‏:۱۰) تا همدلِ او (کتاب دوم تواریخ ۱۶:‏۹)، و هم‌فکرِ مسیح شویم (رسالۀ اول به قرنتیان ۲:‏۱۶)، و ایمانِ ما با محبت عمل کند (رساله به غلاطیان ۵:‏۶)، و نجات خود را ترسان و لرزان به عمل آوریم (رساله به فیلیپیان ۲:‏۱۲). این تحوّل یا تولد تازه‌ای که خداوند در درون ما انجام می‌دهد، شیوۀ زندگیِ ما را عوض می‌کند، و باید در آيين تعمیدِ آب به عموم اعلام شود تا مردم با شنیدن دربارۀ آن و دیدن کارهای نیکِ ما، پدر آسمانی را تمجید کنند (متی ۵:‏۱۶ و اول پطرس ۲:‏۱۲).

در توضیح، باید بگوییم که در “آدم”، مرگ بر ما حکمرانی می‌کرد، اما بعد از ایمان آوردن به “مسیح”، در حیات حکم خواهیم راند (ر.ک. رساله به رومیان ۵:‏۱۷). همچنین می‌فرماید: “زیرا ما را از قدرت تاریکی رهانیده و به پادشاهی پسر عزیزش منتقل ساخته است،” (رساله به کولسیان ۱:‏۱۳). این تغییر یا تبدیلِ زندگی، چنانکه گفتیم، اساس انجیل است و باید بیشتر دربارۀ آن توضیح داد. انجیل نتیجۀ این تبدیل را چنین نشان می‌دهد: ما در آدم، در اثرِ به ارث بردنِ گناهِ او، از خدا جدا هستیم و در مرگ روحانی به‌سر می‌بریم و کارهای نفسانی بر ما حکمفرما است، کارهایی نظیر “بی‌عفتی، ناپاکی، و هرزگی؛ بت‌پرستی و جادوگری؛ دشمنی، ستیزه‌جویی، رشک، خشم؛ جاه‌طلبی، نفاق، دسته‌بندی، حسد؛ مستی، عیاشی و مانند اینها.” (رساله به غلاطیان ۵:‏۱۹‏ و۲۰).

در مسیح، در اثر فیضِ بیکرانِ او، در رابطه با خدا، این ثمرۀ روح در ما نمایان است: “محبت، شادی، آرامش، صبر، مهربانی، نیکویی، وفاداری، فروتنی و خویشتنداری.” (رساله به غلاطیان ۵:‏۲۲). وقتی با ایمان، مسیح را که هدیۀ غیرقابل توصیفِ خدا است (ر.ک. رسالۀ دوم به قرنتیان ۹:‏۱۵)، در قلب خود می‌پذیریم، وارد ملکوت خدا می‌شویم، ملکوتی که “پارسایی، آرامش و شادی در روح‌القدس است.” (رساله به رومیان ۱۴:‏۱۷). پارسایی در ترجمۀ فارسیِ قدیم به صورت “عدالت” ترجمه شده و در ترجمۀ انجیل شریف، “نیکیِ مطلق”، و آن فقط و فقط در عیسی مسیح یافت می‌شود. زیرا تنها اوست که “هیچ گناه نکرد، و فریبی بر زبانش یافت نشد.” (رسالۀ اول پطرس ۲:‏۲۲).طبق کلام خدا “همه گناه کرده‌اند” (رساله به رومیان ۳:‏۲۳). هرچند تاوان یا مزد گناه به‌وسیلۀ ایمان به مرگِ مسیح بر صلیب، و رستاخیز او از مردگان، بخشیده می‌شود و روحاً تولدی تازه می‌یابیم، اما آثار گناه در بدن ما باقی می‌ماند، تا روزی که این بدن نیز مانند روح‌مان تازه شود، یعنی بدنی مانند بدنِ مسیح پس از زنده شدنش دریافت کنیم (رساله به فیلیپیان۳:‏۲۱). ما هرگز نمی‌توانیم با این بدن در حضور خدای پاک و قدوس بایستیم، مگر اینکه خدا بی‌گناهیِ کاملِ مسیح را به حساب ما بگذارد، که این همان معنایِ روحانیِ پوشیدن ردای پارسایی مسیح می‌باشد! در انجیل در این باره می‌خوانیم: “از اوست که شما در مسیحْ عیسی هستید، در او که از جانب خدا برای ما حکمت شده است، یعنی پارسایی، قدوسیت و بهای رهایی ما.” (رسالۀ اول به قرنتیان ۱:‏۳۰).

متاسفانه، در زندگیِ بسياری از کسانی که خود را مسیحی می‌دانند، چنین دگرگونی‌ای دیده نمی‌شود! علت آن شاید این باشد که آنها ایمان خود را بر احساساتِ خود، و یا بر آنچه از انسان شنیده‌اند، بنا نهاده‌اند، نه بر آنچه کلام خدا می‌فرماید که در اتحاد با مسیح زندگی کنیم (رساله به کولسیان ۲:۶)، و آنچنان که او رفتار می‌کرد، رفتار کنیم (رسالۀ اول یوحنا ۲:‏۶). در این صورت است که حضور مسیح را دائم با چشمِ ایمان در کنار خوداحساس خواهیم نمود (مزمور ۱۶:‏۸)! دعا کنیم این فیض در ما ادامه یابد و دائماً در زندگی ما محسوس شود! ولی باید دانست که فیض خدا به دلهای بسته داخل نمی‌شود! توبه در اثرِ “اندوهی که برای خدا است”، دل را به‌سوی فیضِ خدا می‌گشاید (رسالۀ دوم به قرنتیان ۷: ۹ و۱۰). خدا از فیض بیکران خود، غمی برای گناهانمان به ما می‌دهد، تا با توبه کردن از آنها، وجودمان تغییر یابد، یعنی افکار، امیال و ارادۀ ما.

بارها شنیده‌ایم که بعضی می‌گویند: “مسیح یا روح‌القدس در من است”، ولی بعدها معلوم شده که چندان اطلاعی از کتاب‌مقدس ندارند. اگر کسی نخواهد کلام خدا را بشنود، بفهمد، در دلِ خود جای دهد و به اجرا درآورد، نباید چنین ادعایی بکند. زیرا مسیح به‌وسیلۀ کلامش در ما می‌ماند، و موجب پاکی و رشد روحانیِما می‌شود (انجیل یوحنا ۱۵:۳؛ افسسیان ۵:‏۲۶؛ عبرانیان ۵:‏۱۲). روح‌القدس به‌وسیلۀ کلامِ “زنده و با نفوذ” خدا (عبرانیان ۴:‏۱۲) که در خزانۀ دلِ ما جای دارد، به ما تولدی تازه می‌بخشد! پُر شدن از روح‌القدس نیز به معنایِ پُر شدن از قدرت او و کنترل شدن به‌وسیلۀ اوست. زیرا او شخص سوم از تثلیثِ اقدس است، نه فقط یک قدرت! او جلال مسیح را در ما نمایان می‌سازد. مسیح در این باره می‌فرماید: “او (روح‌القدس ) مرا جلال خواهد داد، زیرا آنچه را از آنِ من است گرفته، به شما اعلام خواهد کرد.” (انجیل یوحنا ۱۶:‏۱۴).

عیسی مسیح از آسمان به زمین آمد تا کسانی را که می‌خواهند به او ایمان آورند و مطابق ارادۀ او زندگی کنند، از گناه پاک کند، روحاً از نو بیافریند، با خدا آشتی دهد و به نزد خود به آسمان ببرد. او که ارادۀ پدر خود را به انجام رسانده بود، در آخرین لحظات زندگیِ زمینیِ خود، بر صلیب چنین دعا کرد:”ای پدر، روح خود را به دستان تو می‌سپارم.” (انجیل لوقا ۲۳:‏۴۶).

ما بارها این آخرین دعای مسیح را در انجیل خوانده‌ایم، و خود نیز بارها در بیماری و یا در مواقعی که خطر مرگ در پیش بوده، این دعا را با اطمینان کامل کرده‌ایم. زیرا بنیاد زندگی روحانیِ ما بر مفهوم این آیه استوار است که در آن، مسیح می‌فرماید: “نه هر که مرا سرورم، سرورم خطاب کند به پادشاهی آسمان راه یابد، بلکه تنها آن که ارادۀ پدر مرا که در آسمان است، به‌جا آوَرَد.” (انجیل متی ۷:‏۲۱). ارادۀ خدا نیز تنها در کتاب‌مقدس، به‌وسیلۀ الهامِ روح‌القدس مکشوف شده است. حتماً شرایط مستجاب شدن این دعا و نیز این هشدار انجیل را به دیگران بشارت داده‌ایم که می‌فرماید:”هان، اکنون زمان لطف خداست؛ هان، امروز (منظور هر روز است) روز نجات است.” (رسالۀ دوم به قرنتیان ۶:۲).

پس تا وقت باقی است، به مسیح پناه ببریم و از او بخواهیم که به مافیض عطا فرماید تا گناه را، در هر شکل که باشد، با قدرتِ روح‌القدس، از خود دور سازیم. پولس رسول می‌فرماید:”خدا ما را نه برای غضب، بلکه برای کسب نجات به‌واسطۀ خداوندمان عیسی مسیح تعیین کرده است، که به‌خاطر ما مرد، تا چه بیدار باشیم و چه خفته، با او زندگی کنیم.” (رسالۀ اول به تسالونیکیان ۵:‏۹-‏۱۰).

خواهران و برادران عزیز در مسیح، باور کنید که آنچه از نظرتان گذشت، یگانه راهی است که با پیمودنِ آن به‌همراهیِ مسیح، به بهشت راه می‌یابیم. هیچ راهِ دیگری به جز این راه وجود ندارد (انجیل یوحنا ۱۴:‏۶). چه زیباست این گفتۀ حکیمانۀ یکی از دانشمندان عالیقدر عالمِ مسیحیت که ترجمۀ آن چنین است: “هدفْ بر دنیایِ آینده دار که این دنیا را هم به دست خواهی آورد؛ هدف بر این دنیای خاکی دارکه هر دو دنیا را از دست خواهی داد.”

در خاتمه، باید اضافه کنیم که خدا ما را برای زیستن در بهشت آفریده است ولی اين دنیا تحت سلطۀ “شيطان يا خدای این جهان”(سیستم تاريک دنیوی) است (رسالۀ اول یوحنا ۵:‏‌‏۱۹؛ رسالۀ دوم به قرنتیان ۴:۴). خدا اجازه می‌دهد که ما در کورۀ آزمایش و زحمات، آنچنان تصفیه شویم که وقتی او بر ما می‌نگرد، صورت مسیح را در ما ببیند (رساله به غلاطیان۱۹:۴). برای تصفیۀ کامل طلا، آن را در کوره می‌گذارند و حرارت را بالا می‌برند تا وقتی که صورت خود را در طلای ذوب‌شده همچون در آئینه ببینند! در انجیل در این باره می‌خوانیم: “این افتخار نصیب شما شده که نه تنها به مسیح ایمان آورید، بلکه در راه او رنج هم ببرید.” (رساله به فیلیپیان ۱:‏۲۹).

اگر “اقرار نموده‌ايم که عيسی، پسر خداست و از محبت خدا نسبت به خود آگاهيم و به آن اطمينان داريم و با محبت‌ زندگی می‌کنيم، در خدا ساکن هستيم و خدا در ما. به اين وسيله محبت در ما به کمال رسيده است تا در روز داوری اعتماد داشته باشيم، زيرا زندگی ما مانند زندگی مسيح در اين جهان است.” (رسالۀ اول یوحنا ۴:‏۱۵-‏۱۷). پس، در روز داوری شرمنده نخواهیم شد، بلکه با اطمینان و شادی در حضور او خواهیم ایستاد. و این همان خبرِ مهمِ انجیل است که “خدا محبت است”! با دیدنِ اوجِ این محبت در صلیبِ مسیح، ما نه تنها مطمئن می‌شویم، بلکه به زانو درآمده، او را که “تا به ابد زنده است” برای این محبتِ عظیم او نسبت به ما، حمد و ثنا و شکر و سپاس می‌خوانیم!

در انجیل می‌خوانیم: “پس، بسیار مراقب باشید که چگونه رفتار می‌کنید، رفتاری نه چون نادانان بلکه چون دانایان. فرصتها را غنیمت شمارید، زیرا روزهای بدی است. پس نادان نباشید، بلکه دریابید که خواست خداوند چیست.” (رساله به افسسیان ۵‏:۱۵-‏۱۷). ممکن است کسی بگوید: “انجام این همه از عهدۀ ما خارج است”. اما خاطرجمع باشیم که اگر این همه را هدف زندگیِ خود قرار دهیم، و از امر خداوند اطاعت کنیم (رسالۀ دوم پطرس ۳:‏۱۸)، حتماً در اثر فیضِ مسیح موفقیّت از آنِ ما خواهد بود.

در این مطالعۀ کلام، چه بهتر که هر یک از آیات را در کتاب‌مقدس بخوانیم تا روح‌القدس مفهوم آن را بر ما روشن سازد. آنگاه، آن را در خزانۀ دل خود مخفی می‌سازیم و با مفهومی که در مقاله آمده است، مقایسه نموده، به یاری خدا که همه باید از او تعلیم یابیم (ر.ک. انجیل یوحنا ۶:‏۴۵)، حقیقت را دقیقاً درک خواهیم کرد. زیرا اگر درک نکنیم، مسیح می‌فرماید: “آن شـَرور می‌آید و آنچه را در دل او کاشته شده، می‌رباید.” (انجیل متی ۱۳:‏۱۹).