بسیاری از ما، بارها از پریشانی و درماندگی عبور نموده‌ايم و شاید حتی آرزوی مرگ کرده باشيم!
من شخصاً در چنین دوره‌هایی، به یاد این سرودۀ داوودِ نبی می‌افتم که می‌فرماید: “با خود گفتم، کاش مرا بالهای کبوتر بود، تا پرواز کرده، می‌آسودم؛ آری، به دوردستها می‌گریختم . . . به سوی پناهگاهی می‌شتافتم، به دور از تندباد و توفان!” (مزمور ۵۵: ۶-۸). ما ايمانداران مسيحی، بايد پيوسته به‌خاطر داشته باشيم که پناهگاه ما مسیح است و بس!