به این فرمایش خدا در کتاب‌مقدس توجه کنید: “زیرا آن که رفیع و بلندمرتبه است، آن که در ابدیت ساکن است و قدوس نامیده می‌شود، چنین می‌گوید، من در مکان رفیع و مقدس ساکنم، و نیز با آن که روح توبه‌کار و افتاده دارد؛ تا روح افتادگان را احیا کنم، و دل توبه‌کاران را زنده سازم.” (اشعیا ۵۷: ۱۵).
به اين ترتيب، خدا در دو جا، به‌طرزی خاص، ساکن است! یکی در مکان بلند و مقدس آسمانی، و دیگری در دل افتادگان و توبه‌کاران! آیا ما افتاده‌دل و متواضع هستیم؟