چند شب پیش، مشغول خواندن کتاب‌مقدس بودم. ناگهان آیه‌ای مرا میخکوب کرد. در این آیه، پولس رسول می‌فرماید: “فخر ما، گواهیِ وجدان ماست بدین که رفتارمان در دنیا و بخصوص نسبت به شما، با قدّوسیت و صداقت خدایی همراه بوده است . . .” (رسالۀ دوم به قرنتیان ۱: ۱۲).
وقتی این آیه را چندین بار، کلمه به کلمه و با دقت خواندم، وجدانم به درد آمد. از خودم پرسیدم: گواهی وجدان من چگونه می‌باشد؟ آیا رفتار من در این دنیا و با مردم، با قدوسیت و صداقت خدایی همراه بوده است؟ آیا می‌خواهید بدانید پاسخ صادقانه‌ام به خودم چه بود؟ من در مقابل وجدان خود شرمسار شدم! وجدان من، برخلاف وجدان پولس رسول، گواهی نمی‌دهد که با قدوسیت و صداقت خدایی رفتار کرده‌ام. بسیار شرمنده شدم!
خوب است که هر چند وقت یکبار، با وجدان خود خلوت کنیم. به صدای وجدان خود گوش فرادهیم. نترسیم. احساس عدم امنیت نکنیم. کسی صدای وجدان ما را نمی‌شنود. فقط خدا می‌شنود و خودمان! اگر با وجدان خود صادق باشیم و احساس نکنیم که امنیت درونی‌مان متزلزل می‌شود، آنگاه به کمک روح مقدس خدا و با توجه به کلام خدا در کتاب‌مقدس، و با قوتِ خون عیسی مسیح، خواهیم توانست در جهت اصلاح خود گام برداریم. در این صورت، روزی فرا خواهد رسید که خواهیم توانست مانند پولس رسول بگوییم: “فخر ما، گواهیِ وجدان ماست.”