در کشور عزیز ما ايران، در منطقه‌ای از آذربایجان، زمین‌لرزۀ شديدی واقع شد. صدها تن جان باختند، هزاران نفر مجروح شدند، بسیاری در سوگ عزیزان خود داغدار و مصيبت‌زده گردیدند، و بسیاری نیز خانه و کاشانۀ خود را از دست دادند.
اکثر ایرانی‌ها در این روزها غمگين هستند. راستی چرا این همه مصائب و بلاهای طبیعی بر مردم دنیا وارد می‌آید، بر مردمی که مانند بقیه، سزاوار زندگی هستند؟ در چنین مواقع دشواری، همه از خود می‌پرسند که خدا کجا است. عدالت او چه شد؟
هیچ انسانی نتوانسته و نمی‌تواند به این سؤال پاسخ دهد. اما کتاب‌مقدس یک نکته را با قاطعیت بیان کرده و آن اینکه ما در دنیایی لعنت‌شده زندگی می‌کنیم، دنیایی که هیچ جنبه‌اش آن گونه نیست که خدا در آغاز در نظر داشت. وقتی آدم از خدا نافرمانی کرد و مرتکب گناه شد، خدا به او فرمود: “به‌سبب تو زمین ملعون شد!” (کتاب پیدایش ۳:۱۷). خوب است بدانيم که خدا نیز از این وضع خرسند نیست. او نیز برای این وضعِ اسف‌بارْ با ما اشک می‌ریزد. وقتی عیسی مسیح به سرِ قبرِ دوست خود، ایلعازر رفت تا او را زنده کند، و مردم را گریان دید، گریست؛ کلام خدا می‌فرماید: “اشک از چشمان عیسی سرازیر شد!” (انجیل یوحنا ۱۱:۳۵).
ما ضمن تسلیت به هموطنان عزیزمان، می‌توانیم بر این وعدۀ عالی خدا که او به ايمانداران حقيقی خود داده است تأکید کنیم. او وعده داده که روزی: “هر اشکی را از چشمان آنها پاک خواهد کرد. و دیگر مرگ نخواهد بود؛ و ماتم و شیون و درد وجود نخواهد داشت، زیرا چیزهای اول سپری شد.” (کتاب مکاشفه ۲۱:۴).