دنیای اطراف ما، پر از خبرهای جنگ و انواع درگیریها است. تقريباً هر روز خبری از جنگ و کشتار در گوشهای از دنیا شنيده می‌شود. اوضاع در روابط افراد و خانواده‌ها هم، روز به روز بدتر می‌شود. آمار جنگ‌ها، طلاق‌ها، دعواها، قتلها و تجاوزها همگی دلیلی بر این ادعا است.
کتاب‌مقدس به ما یاد می‌دهد که همۀ این‌ها، نتیجۀ اعمال طبیعتِ گناه‌آلودِ ما انسانها و لعنتی است که در اثر گناهِ انسان، بر اين زمين واقع شد. اما خدای محبت و رحمت، ما را به حال خودمان رها نکرده است. او در عیسی مسیح، و به‌وسيلۀ خونِ ريخته شده و مرگ عيسی بر صليب و قيام و برخاستنش از مردگان، راهِ صلح و آشتیِ انسان با خودش را مهيا نموده است. وظیفۀ ما ايماندارانِ به مسيح، در این دنیای پر از نفرت و دشمنی و جنگ، رساندن همین “پیغام مصالحه و آشتی” به انسان‌های بينوا است. در رسالۀ دوم قرنتیان ۵: ۲۰ چنین می‌خوانیم: “پس سفیرانِ مسیح هستیم، به‌گونه‌ای که خدا از زبان ما شما را به آشتی می‌خوانَد”. خداوندگار ما عیسی نیز در موعظۀ سر کوه می‌فرماید: “خوشا به حال صلح‌دهندگان، زیرا ايشان فرزندان خدا خوانده خواهند شد” (انجیل متی ۵: ۹).
آیا ما وسیله‌ای هستیم در دست خدا تا انسان‌های گناهکار با خدای پاک و مقدس صلح نمايند و در محیط اطرافِ‌مان هم صلح و صفا برقرار می‌کنیم؟ یا اينکه وسیله‌ای هستیم در دست شیطان برای جدا ماندنِ انسانها از خدا و پاشیدن بذرهای کینه و نفرت و دشمنی و جنگ در محيط اطرافِ‌مان!