وقتی خبرها را می‌خوانم، وقتی متوجه می‌شوم که چطور ممالک قدرتمند، به‌خاطر منافع اقتصادی یا ژئوپولیتیک، به ممالک ضعیف زور می‌گویند، در حقشان ستم روا می‌دارند و برایشان تعیین تکلیف می‌کنند، بی‌نهایت اندوهگین می‌شوم. وقتی می‌بینم انسان‌ها، از هر دین و مذهبی، به‌خاطر تعصبات کورکورانه، بر دیگران ظلم می‌کنند، دلم به درد می‌آید.
در چنین مواقعی، بلافاصله به یاد احکام فیض‌آمیز خدا در کتاب‌مقدس می‌افتم، چه در تورات و چه در انجیل. در تورات، چقدر خدا از طریق موسی، به قوم اسرائیل حکم کرده که در محکمه‌ها عدالت و انصاف را رعایت کنند و به دادخواهی فقیران و یتیمان و بیوه‌زنان برسند. به یاد این فرمایش خدا می‌افتم که فرموده: “آیا روزه‌ای که من می‌پسندم این است؟ روزی که آدمی جان خود را رنجور سازد، سر خویش همچون نی خم کند، و بر پلاس و خاکستر بخوابد؟ آیا این است آنچه روزه‌اش می‌نامید و آن را روز مقبول خداوند می‌خوانید؟ آیا روزه‌ای که من می‌پسندم این نیست که زنجیر بی‌عدالتی را بگشایی، و بندهای یوغ را باز کنی؟ مظلومان را آزاد سازی، و هر یوغ را بشکنی؟ که نان خود را با گرسنگان قسمت کنی و فقیرانِ بی‌خانمان را به خانۀ خویش آوری؟ و چون برهنه‌ای بینی، او را بپوشانی و از آن که از گوشت تن توست، خود را پنهان نسازی؟” (اشعیا ۵۸: ۵-۷).
خدا از ستمکاری نفرت دارد. پولس رسول می‌فرماید: “آیا نمی‌دانید که ظالمان وارث پادشاهی خدا نخواهند شد؟” (اول قرنتیان ۶: ۹). در کتاب امثال سلیمان نیز آمده: “آن که ظلم می‌کارد، بلا می‌دِرَوَد.” (امثال ۲۲: ۸). اما شکر که خدای ما وعده داده در آينده، مسيح، فرمانروایی عادلانۀ خود را برقرار خواهد ساخت و ظلم و ستم ریشه‌کن گشته و ستمکاران نيز به مکافات کارهای ظالمانۀ خود خواهند رسيد.