یادم هست وقتی جوان بودم، برادرم برای ادامۀ تحصیل به اروپا رفت. تمام لحظات آن خداحافظی را بعد از سی و چند سال هنوز به یاد دارم. چقدر برایم دردناک و رنج‌آور بود! این مرا به یاد آخرین دیدار جسمانی مسیح با شاگردانش می‌اندازد.
مسیح وقتی در روز سومِ پس از مرگش زنده شد، بارها با جسمی واقعی با شاگردانش ملاقات کرد و حتی با آنان خوراک خورد. اما روزی رسید، یعنی چهل روز پس از زنده شدنش، که ایشان را بر تپه‌ای در نزدیکی اورشلیم برد و پس از آنکه آخرین سخنان خود را به ایشان بیان فرمود و آنان را برکت داد، در مقابل چشمان ایشان از زمین بلند شد و به آسمان صعود کرد و ابری او را از مقابل چشمان ایشان برگرفت.
ما در تقویم مسیحی، این روز را روز “صعود مسیح” می‌نامیم و آن را جشن می‌گیریم. اما صعود مسیح به آسمان پایان ارتباط او با شاگردان و پیروانش نبود. او وعده داد و فرمود: “اینک من هر روزه تا انقضای عالم همراه شما می‌باشم.” (انجیل متی ۲۸: ۲۰). بله، او گرچه به‌طور جسمانی به آسمان صعود فرمود و بر دست راست خدای پدر نشسته، اما دائماً و “هر روزه” با ما می‌باشد. خداحافظی او رنج به‌همراه ندارد، بلکه ما ايماندارانِ به مسيح می‌توانیم شاد باشیم که او “هر روزه”، تا پایان این عالم، همراه ما می‌باشد. آمین.