چند روز پیش، با یکی از خویشان نزدیکم تلفنی گفتگو می‌کردم.
این شخص در اثر سوء‌تفاهمی که بعداً برطرف شد، کلی به من حرف‌های ناسزا گفت و در آخر مرا نفرین هم کرد! دلم بسیار جریحه‌دار شد، چرا که در آن ماجرا، من بی‌تقصیر بودم و خوشبختانه متعاقباً موضوع برایش روشن شد. من او را حتی پیش از روشن شدن موضوع بخشیده بودم، اما به یاد فرمایش مسیح افتادم که فرمود: “برای هر که نفرینتان کند، برکت بطلبید، و هر کس را که آزارتان دهد دعای خیر کنید.” (انجیل لوقا ۶:۲۸).
ما مسیحیان فراخوانده شده‌ایم که باعث برکت و خیریت برای دیگران باشیم. پولس رسول می‌فرماید: “برای کسانی که به شما آزار می‌رسانند، برکت بطلبید؛ برکت بطلبید و لعن نکنید!” (رساله به رومیان ۱۲:۱۴). در جای دیگر نیز می‌فرماید: “دهانتان به هیچ سخن بد گشوده نشود، بلکه گفتارتان به تمامی برای بنای دیگران به‌کار آید و نیازی را برآورده، شنوندگان را فیض رساند . . . هر گونه تلخی، خشم، عصبانیت، فریاد، ناسزاگویی و هر نوع بدخواهی را از خود دور کنید.” (رساله به افسسیان ۴:۲۹ و ۳۱). پس بیایید سرچشمۀ برکت باشیم، نه لعنت و ناسزاگویی. آمین.