چند روزی است مِه غلیظی شهر ما را پوشانده، به‌طوری که بیشتر از ۵۰ متر را نمی‌توان دید. هر روز هواشناسی را چک می‌کنم، اما تا ده روز آینده قرار نیست وضع هوا تغییر کند.
با خودم فکر می‌کردم که زندگی در ایمان هم شبیه این وضعیت است. ما ايماندارانِ به مسيح، در طول زندگی ایمانی خود، بارها با شرايطی روبرو می‌شويم که هوای پیرامون‌مان مِه آلود است و مِه غليظ باعث می‌شود که تصویری روشن از ادامۀ مسیر نداشته باشيم. وقتی شرایط را بررسی می‌کنیم، درمی‌یابیم که قادر نیستیم تغییری در آن ایجاد کنیم. در چنين موقعیتی، ناامیدی و سکون طبیعی است، اما ایمان، ما را به آينده اميدوار می‌سازد و به‌سوی جلو هدايت می‌کند. ايمان باعث می‌شود به تغيير اوضاع امیدوار باشيم و به پدر آسمانی‌مان اعتماد و توکل نماييم که به‌ما قول داده: “من هرگز شما را تنها نخواهم گذاشت و ترک نخواهم کرد.” (عبرانيان ۱۳: ۵).
در شرايطی که مِه همه جا را پوشانده، شاید آهسته‌تر گام برداریم، اما قرار نیست در مکان خود با افسردگی و نااميدی بنشینیم و از پشت شيشۀ تار پنجره به بيرون چشم بدوزيم. ما با ايمان باور می‌کنيم که مِه از بين می‌رود و آفتاب بار دیگر آسمان و زمین را روشن خواهد ساخت. کلام خدا می‌فرماید: “ایمان، اطمينانی است به چيزهايی که به آن اميدواريم و اعتقادی است به چيزهايی که نمی‌بينيم.” (عبرانیان ۱۱: ۱).