خوب به‌یاد دارم که سالها پیش با مشکلات گوناگونی دست و پنجه نرم می‌کردم و در حالی‌که بسيار پريشان‌خاطر بودم، به‌یاد فرمایشهای مسیح افتادم که وعده داد هر که به او ایمان بیاورد، هرگز تشنه نخواهد شد.
بی‌اختیار در درون خود ناله برآوردم و گفتم که “من هنوز تشنه‌ام!”. شروع کردم به دعا کردن و تأمل در کلام مسيح. آن ماجرای انجیل را به‌خاطر آوردم که مسیح با یک زن سامری سخن می‌گفت. به او فرمود: “هر که از آن آب که من به او می‌دهم بنوشد، هرگز تشنه نخواهد شد، بلکه آبی که من می‌دهم در او چشمه‌ای می‌شود که تا به حیات جاویدان جوشان است.” (یوحنا ۴: ۱۴). قسمت دوم این آیه بود که توجه مرا در آن لحظات دشوار، به خود جلب کرد. می‌فرماید: “در او چشمه‌ای می‌شود”. “در او”. ناگهان متوجه شدم که این چشمه در “درون من” است. اما آیا من به “درون” خود رجوع می‌کنم؟ آیا به “لب چشمۀ درون” می‌روم؟
آنچه به من یادآوری شد اين بود که من نیاز دارم بطور مرتب از مشغله‌های خـُردکنندۀ زندگی فاصله بگیرم و با مسیح وقت صرف کنم و از آب این چشمه بنوشم. لازم دارم به “لب چشمۀ درون”، نزد چشمۀ آب حیات بروم، با خدا خلوت کنم، و از روح‌القدس پر بشوم. مسائل زندگی و مشکلات آن بر ذهن و وجود ما اثرات منفی می‌گذارند. نبايد اجازه دهیم که مشکلات زندگی ما را مضطرب و پريشان کنند. اگر به لب چشمۀ آب حیات بیاییم، سيراب و تر و تازه خواهيم شد.