سالها پیش، وقتی کتاب توراتِ موسی و کتاب‌های انبیای یهود را می‌خواندم، حیرت می‌کردم از اینکه چطور قوم بنی‌اسرائیل، با دیدن آن‌همه عجایبی که خدا در مقابل چشمان ایشان انجام داده بود، باز به بت‌پرستی روی می‌آوردند.
چطور آنها نمی‌توانستند بپذیرند که تنها یک خدای حقیقی وجود دارد؟ البته، نباید فراموش کرد که ایشان خدای آسمانها را قبول داشتند، اما در کنار عبادت او، به تقلید از ملل همجوار، بتهایی را هم می‌پرستیدند. گویی در کنار خدای قادر مطلق، به خدایان “کمکی” نیز نیاز داشتند. اما دیروز که در جلسۀ کلیسایی نشسته بودم، ناگهان این فکر به ذهنم خطور کرد که آیا من از این “خدایان کمکی” در زندگی خودم ندارم؟ شاید بپرسید چطور؟
مسیح وعده داده که پدر آسمانی ما، نیازهای اساسی ما را تأمین می‌کند. او “نان روزانۀ ما” را عطا می‌فرماید (انجیل متی ۶:۱۱). پولس رسول نیز می‌فرماید: “خدای من، همۀ نیازهای شما را بر حسب دولت پرجلال خود در مسیحْ عیسی رفع خواهد کرد.” (رساله به فیلیپیان ۴:۱۹). اما ما گاه آنقدر نگران نیازهای بنیادین خود می‌شویم که فراموش می‌کنیم خدا بیش از ما به فکر نیازهای ما است. به‌خاطر این نگرانیها، دست به دامن “خدایان کمکی” می‌شویم و راههایی را جستجو می‌کنیم تا جای پای خود را محکم سازیم! منظور این نیست که دست از تلاش بکشیم، اما نگرانی و اضطراب چیز دیگری است. آیا شما هم مانند من، “خدایان کمکی” دارید؟