در این دو سه هفتۀ اخیر، با افرادی تماس داشتم که دچار مشکلاتی بودند. ایشان همگی از خدا گله‌مند بودند. یکی می‌گفت که دیگر با خدا قهر کرده است، و دیگری کار را به جایی کشاند که هرچه از دهانش بیرون آمد، به خدا گفت.
حتی یادآوری حرف‌های او مرا به وحشت می‌اندازد. به هر تقدیر، چنین برداشت کردم که بعضی‌ها “خدایی دست به سینه” می‌خواهند که هرچه ایشان فرمان دهند، فوراً برایشان به‌جا آوَرَد!
واقعیت این است که مسیح هیچ‌گاه وعدۀ زندگی عاری از زحمات و مشکلات به پیروان خود نداد. برعکس، او وعده داد که حتماً زحمت و مشکل وجود خواهد داشت و کسی از آنها معاف نخواهد بود. در زحمات است که ایمان مسيحی ما آزموده می‌شود. در رنج‌ها و مشکلات است که مشخص می‌شود ایمان ما تا چه حد عمیق و اصیل است. اعتقاد و ایمان عده‌ای مانند آن بذری است که در سنگلاخ افشانده شد. مسیح در مورد آن می‌فرماید: “بذری که بر زمین سنگلاخ افتاد کسی است که کلام را می‌شنود و بی‌درنگ آن را با شادی می‌پذیرد، اما چون در خود ریشه ندارد، تنها اندک‌زمانی دوام می‌آورد. وقتی به‌سبب کلام، سختی یا آزاری بروز می‌کند، در دم می‌افتد.” (انجیل متی ۱۳:۲۰-۲۱).
آیا ایمان شما به مسيح، واقعی و عميق است و در سختیها شکیبا هستید؟ یا مانند این افراد که اعتقاد و ايمان‌شان به مسيح سطحی و ناپايدار است، زبان به کفر می‌گشایید چون خدا بر وفق مراد شما عمل ننموده است!