اشخاصی را می‌شناسم که شبها خواب آرام و شيرين ندارند. این امر می‌تواند علت‌های گوناگون داشته باشد، اما اکثر مواقع، نداشتن خواب راحت، به علت اضطراب و نگرانی و تشویش است. گاه نیز به علت احساس گناه و تقصیر و عذاب وجدان.
آنهایی که دچار این عارضه‌ها هستند، معمولاً شبها خوابهای پریشان‌کننده و کابوس می‌بینند و سراسیمه از خواب می‌پرند. چنین کسانی به من گفته‌اند که قرص‌های خواب‌آور مصرف می‌کنند، اما شکایتی که دارند، اینست که این قبیل قرص‌ها اعتیادآورند و شخصی که آنها را مصرف می‌کند، دیگر بدون آنها قادر به خوابیدن نخواهد بود.
به این موضوع فکر می‌کردم، که روزی وقتی مزمور چهارم را می‌خواندم، آیۀ ۸ توجهم را جلب کرد؛ می‌فرماید: “به سلامتی آرمیده و به خواب هم می‌روم زیرا تو تنها ای خداوند مرا در امنیت ساکن می‌سازی.” این آیه برایم بسیار دلگرم‌کننده بود، و الآن می‌توانم آن را به کسانی تقدیم کنم که دچار تشویش‌ها، نگرانی‌ها و اضطراب‌ها هستند. هیچ‌چیز نمی‌تواند به انسان آرامش درون بدهد، نه پول، نه تندرستی و نه خانوادۀ خوب، چرا که اینها می‌توانند در یک چشم بر هم زدن، از میان بروند. اما اگر خدا کسی را در امنیت ساکن بسازد، هیچ‌چیز نمی‌تواند این امنیت و آرامش را از او بگیرد. باز در کتاب مزامیر می‌خوانیم: “براستی که صخره و دژ من تویی، پس به‌خاطر نام خود مرا هدایت و رهبری کن.” (مزمور ۳۱: ۳). آمین!