امروز که به کلیسا رفته بودم، واعظ دربارۀ بخشی از کلام خدا سخن می‌گفت که در آن، پولس رسول به “ارادۀ خدا” و شناخت آن اشاره کرده، می‌فرماید: “پیوسته از خدا می‌خواهیم که با عطای هرگونه حکمت و فهمی که از روح است، شما را از شناخت ارادۀ خود آکنده سازد؛” (رساله به کولسیان ۱:۹). واعظ نکته‌ای بیان کرد که خیلی بر دلم نشست.
او گفت که منظور از “شناخت ارادۀ خدا” این نیست که در این یا آن مورد، تصمیمی بگیریم که مطابق ارادۀ خدا باشد، بلکه منظور این است که در کلیت زندگی خود، آنگونه رفتار کنیم که خدا می‌خواهد. به همین جهت، پولس رسول در ادامۀ همان جمله، می‌فرماید: “تا رفتار شما شایستۀ خداوند باشد، و بتوانید او را از هر جهت خشنود سازید: یعنی در هر کار نیک ثمر آورید و در شناخت خدا رشد کنید.” (آیۀ ۱۰).
بسیاری از ما، در برابر تصمیمات مهم زندگی، خواهان آنیم که ارادۀ خدا را بشناسیم، غافل از اینکه از حکمت و فهمی که از روح‌القدس است بهره‌مند نیستیم، رفتار ما شایستۀ خداوند نیست، او را خشنود نمی‌سازیم، و در کارهای نیک ثمر نمی‌آوریم. به‌بیانی ساده‌تر، “شناخت ارادۀ خدا” یعنی اینکه رفتار و منش ما باعث خشنودی او گردد. آنگاه نیک خواهیم دانست در موارد مهم زندگی، چه تصمیمی بگیریم.