من عمیقاً اعتقاد دارم که مسیحیت یک راه و روش کاملاً عملی است. باید آن را در زندگی روزمرۀ خود پیاده کنیم.
همیشه این قانون طلایی که مسیح تعلیم داد، در نظرم هست: “با مردم همان‌گونه رفتار کنید که می‌خواهید با شما رفتار کنند. این است خلاصۀ تورات و نوشته‌های انبیا.” (انجیل متی ۷: ۱۲). چقدر عجیب است که مسیح این را “خلاصۀ” تمام احکام معرفی می‌کند. یعنی اگر همۀ تورات موسی و نوشته‌های انبیا را خلاصه کنیم، در آخر این محک و معیار به‌دست می‌آید که هرچه ما از دیگران انتظار داریم، خودمان هم همان را در حق ایشان انجام دهیم. اما این قانون را در عمل چگونه پیاده کنیم؟ الآن یکی از جنبه‌های زندگی عملی را که هر روز با آن روبرو هستم، با شما در میان می‌گذارم.
آیا شما دوست دارید که وقتی با دوستی صحبت می‌کنید، او حرف شما را قطع کند و نگذارد حرفتان را تمام کنید؟ قطعاً دوست ندارید! من هم دوست ندارم! از این کار بدم می‌آید! پس من قانون طلایی مسیح را در این مورد اجرا می‌کنم يعنی، نهایت تلاشم را می‌کنم تا هرگز صحبت کسی را قطع نکنم. این کار، بسیار دشوار است، چون همۀ ما حرف زدن را دوست داریم. دلمان می‌خواهد همه فقط به حرف ما گوش کنند. بنابراین، گوش کردن به حرف دیگران و قطع نکردن حرف آنان نیازمند خویشتنداری و صبر و تحمل است، مستلزم انکار نفس و از خود گذشتگی است. اما به منظور اجرای احکام مسیح، راه دیگری نیست. پس حرف کسی را قطع نکنیم! با صبر و حوصله منتظر بمانیم تا طرف مقابل تمام حرف‌هایش را بزند. بله، تمام حرف‌هایش را!