نکته‌ای در کتاب تورات موسی هست که هر بار آن را می‌خوانم، به این امر پی می‌برم که خدا تا چه حد دوست می‌دارد ما انسان‌ها به یاد بیاوریم که هیچ موهبتی در زندگی ما تصادفی نیست، بلکه از او سرچشمه می‌گیرد.
موسی قوم بنی‌اسرائیل را تحت امر خدا، از مصر بیرون آورد و به‌سوی سرزمین موعود هدایت کرد. خدا به این قوم هشدار داد که وقتی به آن سرزمین حاصل‌خیز وارد می‌شوند و از مواهب آن بهره‌مند می‌گردند، گذشتۀ خود را به یاد آورده، از او قدردانی کنند و در حضور کاهن، به خدا چنین بگویند: “جَدّ من اَرامی آواره‌ای بود که با شماری اندک به مصر فرود شده، در آنجا غربت اختیار کرد و به قومی بزرگ و نیرومند و بی‌شمار بدل گشت. اما مصریان با ما بدرفتاری کرده، آزارمان دادند و ما را به بیگاری گرفتند . . . خداوند ما را به دست نیرومند . . . از مصر بیرون آورد و به این مکان درآورد . . . هان اکنون من نوبر محصول زمینی را که تو ای خداوند به من داده‌ای، آورده‌ام.” (کتاب تثنیه ۲۶: ۵-۱۰).
این روحيۀ قدر شناسی و سپاسگزاری قوم اسرائیل در سرزمین جدیدشان، در این نوروز جدید و در این آغاز سال نو، برای ما پیامی مشابه دارد. چه شایسته و سزاوار است که به‌هنگام پا نهادن به سال جدید، به یاد بیاوریم که خدا در سالی که گذشت، چگونه خودمان و عزیزانمان را مورد رحمت خود قرار داده، مواهب خود را به ما ارزانی داشته است، حتی اگر کم بوده باشد. پس در شروع سال نو، قدرشناس باشيم و فرصت را برای ابراز قدردانی به خدا مغتنم بشماریم. آمین!