آنانی که مانند من در تنهایی زندگی می‌کنند، آنانی که در غربت به‌سر می‌برند، و آنانی که از عزیزان خود به هر دلیلی دور افتاده‌اند، سخن مرا درک می‌کنند. بی‌کسی درد بدی است! تنهایی بسیار رنج‌آور است!
خدا انسان را موجودی اجتماعی آفرید. در آغاز خلقت، خدا انسان اولیه را برکت داد و به ایشان فرمود که بارور و کثیر شوند و زمین را پر سازند. حتی وقتی خدا آدم را در باغ عدن قرار داد، فرمود که خوب نیست او تنها باشد. به همین جهت، حوا را برای او سرشت. ما انسان‌ها به یکدیگر نیاز داریم.
شاید بپرسید که امروز، خدا برای تنهایی انسان‌ها چه چاره‌ای اندیشیده است، خصوصاً که بعضی از هم‌میهنان ما، به‌خاطر ایمانشان به مسیح، از سوی خویشان و دوستان خود طرد می‌شوند. عدۀ بسیاری از آنان نیز در غربت زندگی می‌کنند و از تنهایی رنج می‌برند. پاسخی که مسیحیت به این دردِ جانکاه می‌دهد، “کلیسا” است! کلیسا در اصل، به جمع ایماندارانِ به مسيح اشاره دارد، نه به یک ساختمان. خدا جامعه‌ای از ایمانداران تشکیل داده است، جامعه‌ای الهی. به همین دلیل، هیچ ایمانداری تنها نیست. او با میلیون‌ها ایمانداران دیگر، در نقاط مختلف دنیا، از هر نژاد و ملتی، ارتباط برادر و خواهری دارد. این شادی عظیمی است برای بی‌کسان! در این شادی شریک شویم و به کلیسا بپیوندیم و در کليسا با ساير ايمانداران مشارکت و مصاحبت داشته باشيم!