امروز وقتی کتاب اعمال رسولان را می‌خواندم، در همان فصل‌های نخست، نکته‌ای توجهم را جلب کرد، و آن، یکدلی رسولان و توجه ایشان به نیازهای دیگران بود. ناگاه این نکته به ذهنم خطور کرد که مدتهاست تنها برای نیازهای خودم دعا می‌کنم. تمام توجهم روی مسائل مربوط به زندگی خودم است و منتظر هم هستم که خداوند هرچه زودتر به آنها پاسخ دهد!
در زندگی ما ایمانداران اغلب اوقات، “من” حرف اول را می‌زند: خانۀ من، زندگی من، ماشین من، پول من، خدمت من، رؤیای من، آیندۀ من. در دعاهایمان تمرکز روی “نیازهای من” است! غافل از اینکه هرچند خواست خدا این هست که نیازهای شخص ما را برآورده سازد، اما او می‌خواهد که ما به فکر نیازهای دیگران نیز باشیم. مسیح فرمود: “بدهید تا به شما داده شود . . . زیرا با هر پیمانه‌ای که بدهید، با همان پیمانه به شما داده خواهد شد.” (انجیل لوقا ۶:۳۸). در جای دیگر نیز می‌فرماید: “دادن از گرفتن فرخنده‌تر است.” (کتاب اعمال ۲۰:۳۵).
چه زیبا است که در فکر پیشرفت ملکوت خدا و نیازهای اطرافیان خود باشيم و کمتر بر نیازهای خود متمرکز شویم. آنگاه پدر آسمانی ما، نیازهای ما را نیز خواهد داد، چنانکه مسیح فرمود: “پدر آسمانی شما می‌داند که بدین همه نیاز دارید. بلکه نخست در پی پادشاهی خدا و انجام ارادۀ او باشید، آنگاه همۀ اینها نیز به شما عطا خواهد شد.” (انجیل متی ۶:۳۲-۳۳).