سالها پیش در مؤسسه‌ای کار می‌کردم که عدۀ زیادی در آن مشغول به کار بودند. در آشپزخانه، در قسمت ظرفشویی، نوشته‌ای به دیوار چسبانده بودند که از افراد می‌خواست لیوانهای چای خود را شخصاً بشویند و آن را در ظرفشویی نگذارند تا دیگران آن را بشویند.
یک بار که رفتم تا لیوانم را بشویم، دیدم چند لیوانِ شسته نشده در ظرفشویی هست. من لیوان خود را شستم و به خودم افتخار کردم که قانون را رعایت کرده‌ام. اما درست در همان لحظه، این فرمایش مسیح به خاطرم آمد: “اگر کسی مجبورت کند یک میل با او بروی، دو میل همراهش برو.” (انجیل متی ۵:۴۱). منظور مسیح این بود که ما باید بزرگوار و بخشنده باشیم؛ باید حاضر باشیم کاری بیش از وظیفۀ مقرر خود انجام دهیم. وقتی این فرمایشِ مسيح به یادم آمد، از خود شرمنده شدم، و لیوانهای بقیه را نیز شستم.
مسیح از ما می‌خواهد که درستکاری‌مان به فراسوی قانون و مقررات برود، به‌جایی که نه تنها سهم خود را به‌جا بیاوریم، بلکه ایثار و بزرگواری کنیم، و اگر لازم باشد، سهم دیگران را نیز برعهده بگیریم. شاید بگویید که این کار ما باعث می‌شود مردم به رفتار نادرست خود عادت کنند و ما را مورد بهره‌کشی قرار دهند. اما قطعاً برای تعلیم و تربیت دیگران نیز جا و روش مناسبی هست. آنچه مسیح از ايماندارنِ خود می‌خواهد، این است که فروتن و بزرگوار و بخشنده باشیم. این طريق مسیح و مسيحيت است.