مدتی پیش، به علل بروز مشکلات در زندگی‌ام فکر می‌کردم و به این نتیجه رسیدم که چنین سختیها و مشقاتی ممکن است در اثر حملۀ نیروهای شرير باشد، یا نوعی آزمایش الهی.
تا اینکه آیه‌ای از کلام خدا را به یاد آوردم که به ايمانداران مسيحی و فرزندان خدا می‌فرماید: “سختیها را به منزلۀ تأدیب تحمل کنید؛ خدا با شما همچون پسران رفتار می‌کند. زیرا کدام پسر است که پدرش او را تأدیب نکند؟ . . . پدران ما کوتاه‌زمانی بنا بر صلاحدید خود، ما را تأدیب کردند. امّا خدا برای خیریت خودمان ما را تأديب می‌کند تا در قدّوسيت او سهیم شویم. هیچ تأدیبی در حین انجام شدن، خوشایند نیست، بلکه دردناک است. امّا بعد برای کسانی که به وسیلۀ آن تربیت شده‌اند، میوۀ آرامش و پارسایی به بار می‌آورد.” (عبرانیان ۱۲: ۷-۱۱).
در اینجا بود که به یاد آوردم در طول زندگی‌ام چه خطاهایی مرتکب شده‌ام یا چه تصمیمات اشتباهی گرفته‌ام. اما خدا که مشتاق است مرا “در قدّوسیت خود سهیم سازد”، از طریق مشکلات و مشقات یا حتی بیماریها مرا تنبيه می‌کند. پس چقدر به‌جاست که به‌خاطر این “تأدیب‌ها” لب به گله و شکایت به درگاه خدا نگشاییم و دائماً نگوییم که “خدا کجاست؟”، بلکه آنها را تحمل کنیم تا در آخر، “میوۀ آرامش و پارسایی” به بار بیاوریم.