گندم درو می‌کنیم یا علف هرز؟

در این اواخر، وقتی با مشکلاتی مواجه شدم، به یک حقیقت تلخ پی بردم، این حقیقت که الآن دارم چیزی را درو می‌کنم که در طول زندگی‌ام کاشته‌ام.

کلام خدا می‌فرماید: “فریب نخورید، خدا را استهزا نتوان کرد. انسان هر چه بکارد، همان را خواهد دِرَوید.” (غلاطیان ۶: ‏۷). بعضی از ایمانداران انتظار دارند که بلافاصله بعد از توبه کردن و ایمان آوردن به مسیح، خدا نه فقط همۀ گناهانشان را ببخشد، بلکه نتایج و عواقب خطاهایشان را نیز از بين ببرد. بله، کاملاً درست است که خدا وعده داده که به محض توبه و ایمان به پسرش عیسای مسیح و واقعيت مرگ و قيام او از مردگان، همۀ گناهان ما را ببخشد، و به‌خاطر آنها ما را به عذاب ابدی در جهنم گرفتار نسازد. اما فرض کنید پدر و مادری در تمام طول زندگی زناشویی‌شان، به فرزندان خود ظلم کرده‌اند و به روح لطیف ایشان آسیب رسانده‌اند. و اکنون، بعد از سالها، وقتی به مسیح ایمان آورده‌اند، و فرزندانشان نیز بزرگ شده‌اند، انتظار دارند خدا نتايج خطاهایی را که ایشان در حق فرزندان‌شان روا داشته‌ بودند، به‌یکباره محو نمايد و نگذارد اثرات آن خطاها نيز در فرزندانشان باقی بماند. گرچه خدا در این زمینه نیز به این والدین مسيحی یاری می‌رساند، اما نتیجۀ بسیاری از خطاهای ما تا مدت‌ها باقی می‌ماند.

کلام خدا می‌فرماید: “کسی که برای نفْسِ خود می‌کارد، از نفْسْ تباهی درو خواهد کرد؛ امّا کسی که برای روح می‌کارد (منظور “روح‌القدس” است)، از روحْ حیات جاویدان خواهد دروید. لذا از انجام کار نیک خسته نشویم، زیرا اگر دست از کار برنداریم، در زمان مناسب محصول را درو خواهیم کرد.” (غلاطیان ۶: ‏۸-‏۹). پس مراقب باشیم چه می‌کاریم!