درست چند روز پیش بود که از یک ایماندار قدیمی و وفادار، چیزی شنیدم که باعث شد به اصطلاح عامیانه، “دود از سرم بلند شود!” می‌دانید چه گفت؟ گفت: “اگر بدانم که عیسای مسیح، در این دنيا و در زندگی زمینی‌ام، اين و آن را نمی‌دهد، مسیحیت را می‌بوسم و کنار می‌گذارم!!!”
من و شما چطور؟ آیا انگیزه و هدف‌مان از ایمان آوردن به مسیح، فقط اینست که در این دنیا از برکات و مواهب الهی بهره‌مند شویم؟ انگاری که ما قضیه را وارونه درک کرده‌ایم. از یک طرف تصور می‌کنیم که خدا به ما مدیون است که به مسیح ایمان آورده‌ایم! و از طرف دیگر، تصور می‌کنیم که این خداست که در خدمت ماست، و نه بالعکس! گویی او وظیفه دارد امور زندگی ما را طبق دلخواه و صلاحدید ما به پیش ببرد و همواره کاری بکند که ما و نزدیکان‌مان اين و آن را داشته باشيم و همۀ درخواستهای ما را برآورده سازد!
شاید نفهميده‌ايم که چنانچه به مسیح و کفارۀ او بر صلیب ایمان نمی‌آوردیم، چیزی جز هلاکت و عذاب ابدی در انتظارمان نمی‌بود. کلام خدا می‌فرماید: “خدا جهان را آنقدر محبت کرد که پسر یگانۀ خود را داد تا هر که به او ایمان آوَرَد هلاک نگردد، بلکه حیات جاویدان یابد.” (یوحنا ۳: ۱۶). هدف ایمان به مسیح همانا رهایی از عذاب ابدی است و رسیدن به حیات جاويدان. البته شکی نیست که خدا در این دنیا نیز نیازهای اساسی ما را برآورده می‌سازد. اما نیاز حیاتی و اصلی ما، رهایی از عذاب ابدی در جهنم، و دریافت حیات جاويدان در حضور پاک و مقدس خداست. آیا حاضرید این نوع مسیحیت را پیروی کنید؟