به‌همراه چند نفر از دوستانم، تصمیم داشتیم هنگام صرف ناهار در مورد برنامه‌های خدمتی‌مان صحبت کنیم. به‌تدریج صحبت‌های‌مان به اعضای کلیسا کشیده شد و شروع کردیم به انتقاد از کارهای دیگران و قضاوت در مورد برخی از اشخاصی که در کليسا خدمت می‌کردند. می‌گفتیم، فلانی که عضو گروه پرستش است، کمتر در جلسات دعا حاضر می‌شود؛ فلان کس در گروه بشارتی، همیشه از روشهای کهنه استفاده می‌کند؛
چرا فلان شخص، متمرکز شده روی اینترنت و رسانه‌ها و . . .!
در نهایت، این گفتگو دو ساعتی ادامه یافت. وقتی داشتیم از رستوران بیرون می‌رفتیم، متوجه شدیم که موضوع اصلی صحبت، یعنی اهداف آیندۀ گروه خدمتی‌مان را از یاد بردیم و به هیچ نتیجه‌ای هم نرسیدیم. به‌یاد جمله‌ای که اخیراً در کتابی خوانده بودم، افتادم که، اگر بر آنچه خداوند از ما می‌خواهد متمرکز باشیم، فرصتی برای قضاوتِ دیگران نمی‌یابیم.”
ما خوانده نشده‌ایم تا دیگران را پيوسته قضاوت کنیم، آنهم وقتی که گناهی کتاب‌مقدسی مرتکب نشده‌اند و عليه پاکی و اتحاد کليسا اقدامی نکرده‌اند. ما خوانده شده‌ایم تا ديگران را محبت کنیم و ارادۀ پدر آسمانی خود را به‌جا آوریم. قضاوتهای بیجا و مغرضانه در مورد ديگران، ما را از مسیر ارادۀ پدر دور می‌سازد. پولس رسول ما را تعلیم داده، می‌فرماید: “بیایید از این پس یکدیگر را محکوم نکنیم. به‌جای آن، تصمیم بگیرید که هیچ سنگ لغزش یا مانعی در راه برادر خود مگذارید.” (رومیان ۱۴: ۱۳).