آیا شخص وفاداری هستیم؟

چند روز پیش، بخشی از کلام خدا را می‌خواندم، رسالۀ پولس رسول به کولسیان را. در همان آیۀ دوم متوقف شدم. پولس رسول، گیرندگان نامه را اینچنین مخاطب قرار داده، می‌فرماید:

“به مقدّسان و برادران وفادار در مسیح که در شهر کولـُسی هستند” (رساله به کولسیان ۱: ‏۲). کلمۀ “وفادار” مرا میخکوب کرد. از خودم پرسیدم که آیا من نسبت به مسیح و کلام مقدس او وفادار هستم؟ این مرا خیلی به فکر فروبرد.

خداوندگارِ ما، عیسی مسیح، احکام مختلفی در انجیل‌ها به ما داده است. رسولان او نیز در رسالات یا همان نامه‌های خود، احکام متعددی بر اساس هدایت روح‌القدس به ما داده‌اند. آیا من نسبت به آنها وفادار هستم؟ اگر وارد جزئیات آنها شویم، خواهیم دید که چقدر قصور می‌ورزيم. به‌طور مثال، پولس در رساله‌اش به مسیحیان افسس می‌فرماید: “گفتار زشت و بیهوده‌گویی و سخنان مبتذل نیز به هیچ‌روی زیبنده نیست؛ به‌جای آن باید شکرگزاری کرد.” (افسسيان ۵: ‏۴). این نکتۀ ظریفی است. “بیهوده‌گویی و سخنان مبتذل” می‌تواند همان حرفهای بيجا و جوک‌های رکيک و خارج از نزاکتی باشد که بر زبان می‌آوریم و می‌خندیم. البته این فقط یک نمونه بود! آیا من در تمام این جزئیات، به مسیح و کلام او وفادار هستم؟