در تماس‌هایی که با ایماندارانِ مسيحی داشته‌ام، بارها این سؤال مطرح گرديده که آیا ممکن است نجاتشان را از دست بدهند؟ آیا ممکن است شیطان ایشان از دست مسیح خارج کند و در خطر جهنم قرار بگیرند؟
من شخصاً پاسخی برای این سؤال ندارم، اما کلام خدا پاسخ آن را دارد. پولس رسول چه زیبا می‌فرماید: “می‌دانم به که ایمان آورده‌ام و یقین دارم که او قادر است امانتم را تا بدان روز حفظ کند.” (دوم تیموتائوس۱: ۱۲). اطمینان پولس به توانایی‌ها و استوار بودن خودش نبود، بلکه می‌دانست به چه کسی ایمان آورده، به عیسای مسیح خداوند، که حتی از فدا کردن جانش در راه نجات بشر دریغ نکرد. پس آیا امکان دارد که چنین شخصی، یعنی پسر یگانۀ خدا، اجازه دهد که ايماندارانش نجات خود را از دست بدهند و شیطان آنها را به چنگ آورد! پاسخ يقيناً “نه” می‌باشد.
نمونۀ بارز چنین اطمینان و چنین فیضی، پطرس رسول است. او به‌هنگام شام آخر، با تکیه بر توانایی خود، به مسیح گفت که حتی حاضر است با او بميرد. اما چند ساعت بعد، وقتی عیسی را محاکمه می‌کردند، از چند نفر چنان ترسید که سه بار گفت عیسی را نمی‌شناسد. او ارتباط خود را با عیسی بالکل انکار کرد. اما آیا خداوندگارِ ما عیسای مسیح، او را به‌خاطر چنین گناهی رها ساخت؟ هرگز! مسیح بعد از رستاخیز خود، بارها پطرس را مورد تأیید قرار داد و به او یادآوری فرمود که چه وظیفۀ سنگینی برای تغذيۀ روحانی و شبانی نمودن ایمانداران برعهده دارد. همین بس که به فرمایش خودِ مسیح توجه کنیم و به آن تکیه نماییم؛ او فرمود: “ارادۀ فرستندۀ من این است که از آن کسان که او به من بخشیده، هیچ‌یک را از دست ندهم، بلکه آنان را در روز بازپسین برخیزانم.” (یوحنا ۶: ۳۹). “من به آنها حيات جاويدان می‌بخشم، و به يقين هرگز هلاک نخواهند شد. کسی آنها را از دست من نخواهد ربود” (یوحنا ۱۰: ۲۸).