وقتی به ستمها و بی‌عدالتی‌های دنیای کنونی توجه می‌کنم، وقتی از فقر و فلاکت مردم در سرتاسر جهان مطلع می‌شوم، وقتی ابتذال و بی‌بند و باری اخلاقی جوامع را می‌بینم، ناخودآگاه مانند بسیاری دیگر، آرزو می‌کنم خداوند هرچه زودتر عدل و انصاف را به‌اجرا درآوَرَد و بدکاران را به سزای اعمالشان برساند.
اما در این اواخر، ناگهان فکری در ذهنم جرقه زد. با خود گفتم که نکند من خودم نیز گاه و نادانسته، در بی‌بند و باری جامعه شریک می‌شوم. برای مثال، آیا از تماشای فیلم‌های پر از خشونت، لذت می‌برم، یا وقتی بنا بر مقتضیاتی اجتناب‌ناپذیر، در محفل خدانشناسان حضور می‌یابم، با شوخی‌ها و جوک‌های مبتذل ایشان همراه می‌شوم؟
کلام خدا می‌فرماید: “از میان ایشان بیرون آیید و جدا شوید. هیچ چیز نجس را لمس مکنید و من شما را خواهم پذیرفت.” (دوم قرنتیان ۶: ۱۷). در جایی دیگر نیز می‌فرماید: “ای قوم من، از این شهر بیرون آیید، مبادا شریک گناهان او شوید، مبادا سهمی از بلاهای او به شما رسد،” (مکاشفه ۱۸: ۴). کسانی که به مسیح ایمان آورده‌اند، در حال حاضر، در اين دنيا به‌سر می‌برند، اما به دنيا تعلق ندارند و نباید در کارهای گناه‌آلود دوستدارانِ دنيا شریک باشند، کارهایی که شاید به‌ظاهر ناپاک به‌نظر نرسند! هشدار کلام خدا را سرسری نگیریم: “از میان ایشان بیرون آیید و جدا شوید. هیچ چیز نجس را لمس مکنید.”