همۀ ما در این اواخر، اخبار را دنبال می‌‌کنیم، خصوصاً خبرهای مربوط به منطقه و میهن عزیزمان را. من شخصاً وقتی این خبرها را میخوانم، ناخودآگاه فقط این دعا بر زبانم می‌‌آید: “ای خدا، رحم کن!”
اما اين قبيل رویدادها، نه بار اول است که اتفاق می‌افتد، و نه بار آخر. متأسفانه از روزی که آدم و حوا راه طغیان را در پیش گرفتند، وضع به همین شکل بوده و خواهد بود، تا آن روز خجسته و مبارک که در آن عیسای مسیح، پادشاه عالم هستی، به جهان بازگردد و فرمانروایی خدا را بر همه جا و بر همه کس برقرار سازد.
وقتی این خبرهای هولناک را میخوانم، بی‌اختیار به یاد این مزمور می‌افتم که می‌فرماید: “از چه سبب قومها می‌شورند و ملتها به عبث تدبیر می‌کنند؟ پادشاهان زمین به صف می‌شوند و فرمانروایان به مشورت می‌نشینند، بر ضد خداوند و بر ضد مسیح او؛” (مزمور ۲: ۱-۲). بله، امروزه مانند هر زمان دیگری در تاریخ بشریت، رهبران ممالک تدبیرهای شریرانه می‌اندیشند برای کسب قدرت و ثروت بیشتر. ایشان فقط علیه بشریت نمی‌شورَند، بلکه همچنین علیه خدا. آنچه در دنیای ما می‌گذرد، طبق خواست خدا نیست. انسان به‌خاطر ذات گناهکار و تباه‌شدۀ خود، چنین آشفتگی‌هایی پدید می‌آوَرَد. اما امید ما ايماندارانِ به مسيح اینست که پادشاه عالم هستی هرچه زودتر بازگردد و بار دیگر، همه چیز تحت فرمان او قرار گیرد. امید به آن روز سبب می‌شود مأیوس و دلسرد نشویم. جلال و شکوه از آن خدا و مسیح اوست. آمین!