برای من جای تأسف است که گاه می‌شنوم بعضی از ایمانداران، ایمان به مسیح را فقط محدود می‌کنند به داشتن مجموعه‌ای از اعتقادات درست. گرچه برخورداری از اعتقادات درست، بسیار ضروری و واجب است، اما به‌تنهایی کافی نیست.
از تعالیم کتاب‌مقدس پی می‌بریم که یکی از تجلیات مهم ایمان، توکل یا تکیه کردن به خداست. در این معنا، ایمان سبب می‌شود که در امور روزمرۀ زندگی، در مشکلات آن، و حتی در شادیها، خدا را در مقابل چشمان خود داشته باشیم. یعنی اینکه خدا را در زندگی عملی خود، حاضر و ناظر بدانیم. همین جلوه از ایمان است که از یک طرف سبب می‌شود به‌هنگام رفاه دنیایی، خدا را از یاد نبریم و به آخرت توجه داشته باشیم، و از طرف دیگر، باعث می‌گردد در مشکلات دچار یأس و ناامیدی نشویم.
به همین دلیل بود که عیسای مسیح فرمود: “پس به شما می‌گویم، نگران زندگی خود نباشید که چه بخورید یا چه بنوشید، و نه نگران بدن خود که چه بپوشید . . . پرندگان آسمان را بنگرید که نه می‌کارند و نه می‌دِرَوَند و نه در انبار ذخیره می‌کنند و پدر آسمانی شما به آنها روزی می‌دهد. آیا شما بس باارزشتر از آنها نیستید؟ . . . بلکه نخست در پی پادشاهی خدا و عدالت او باشید، آنگاه همۀ اینها نیز به شما عطا خواهد شد.” (انجیل متی ۶: ۲۵-۳۳). این همان “توکل” است، همان “اعتماد” به خدای نيکوی ما و به وعده‌های او. این “اعتماد” تجلی یا جلوه‌ای مهم از ایمان است.