مسیحیان واقعی، خدا را سپاس می‌گویند که بنا بر فیض او، فرزندان خدا و نیز هم‌ارث با مسیح شده‌اند.
ایشان به‌درستی، خدا را برای این امتیازات سپاس می‌گویند. اما شخصیت برجسته‌ای چون ابراهیم، در حضور خدا چنین نظری دربارۀ خود داشت: “اینک من که خاک و خاکستر بیش نیستم، به سخن گفتن با خداوندگار دلیری کرده‌ام.” (پیدایش ۱۸: ۲۷). آیا در کنار امتیازاتی که در اثر ايمان به مسيح خداوند يافتهايم، خود را در حضور خدا خاک و خاکستر نیز می‌بینیم؟