مدت‌هاست که ایمانداران مسیحی با من تماس می‌گیرند و سؤالاتی مطرح می‌کنند. اکثر این سؤال‌ها مربوط به تعالیمی است که دریافت می‌کنند، تعالیمی که به نظرشان عجیب و غریب هستند.
یکی از این تعلیم‌ها اینست که روح‌های خبیث در وجود ایمانداران مسيحی داخل می‌شوند و بدون اینکه خودشان بخواهند، ایشان را وادار به انجام بعضی از گناهان می‌سازند! برای مثال، گفته می‌شود که اگر کسی دروغ می‌گوید یا غیبت می‌کند یا شهوت‌ران است، همۀ اینها به این دلیل است که روحی خبیث در او نفوذ کرده، او را مجبور به انجام این قبیل گناهان می‌سازد. من در هیچ جای کتاب‌مقدس نخوانده‌ام که گناه را یک روح خبیث، به‌زور و بدون اینکه خود شخص مسؤولیتی در آن داشته باشد، در ایمانداران ایجاد می‌کند، بلکه خوانده‌ام که هر گناهی زاییدۀ پیروی از هوا و هوس نفـْس است، و یگانه راه رهایی از آن نیز توبه است، نه اخراج روح‌های خبیث. چنین تعالیمی سبب می‌شوند شخص احساس کند که خودش هیچ مسؤولیتی در ارتکاب گناهانش ندارد، بلکه نیرویی بیرون از او پدیدآورندۀ آنهاست، نیرویی که فرد، شخصاً، تسلطی بر آن ندارد.
این قبیل تعالیم مرا به یاد فرمایش پولس رسول می‌اندازد که به شاگردش، تیموتائوس فرمود: “زمانی خواهد آمد که مردم به تعلیم صحیح گوش فرا نخواهند داد، بلکه بنا به میل خویش، معلّمان بسیار گِرد خود خواهند آورد تا آنچه را که گوشهایشان طالب شنیدن آن است، از آنان بشنوند؛” (رسالۀ دوم به تیموتائوس ۴: ۳). پس مراقب آنچه که گوشهايمان دوست دارند بشنوند، باشيم!