چقدر تأسف می‌خورم وقتی می‌بینم عده‌ای از مسيحيان ایرانی، در پیروی از تعالیم بعضی از واعظان غربی، آیات کلام خدا را نادرست درک و تفسير می‌کنند. یکی از این آیات، این است: “مرگ و زندگی در قدرت زبان است” (کتاب امثال ۱۸: ۲۱).
طبق عقیده‌ای که در دو-سه دهۀ گذشته متداول شده، تصور می‌شود مقصود این آیه این است که ما می‌توانیم با گفتار خود، برکت دهيم يا لعنت کنیم، و اگر چنین کنیم، گفتۀ ما قطعاً جامۀ عمل می‌پوشد چون طبق این آیه، در زبان ما قدرت هست! متأسفانه، این عقیده، از مکتبی جدید وارد مسیحیت شده، به نام نهضت “نیو-ایج”، یعنی عصر نوین. در این مکتب، ما با گفتار خود می‌توانیم مسیر امور را به ميل و ارادۀ خود تغییر دهیم!
اما چنین تعلیمی در کتاب‌مقدس نیامده، و طبق اصول تفسیر، نمی‌توان تعلیمی اینچنین مهم را فقط بر اساس یک آیه ابداع کرد، آن‌هم به‌واسطۀ پیروی از اصول نادرست تفسیر کتاب‌مقدس. در مقایسه با سایر تعالیم کلام خدا، مقصود این آیه عمیق‌تر و اثرگذارتر از اینهاست. مقصود این است که ما با گفتار خود، می‌توانیم یا باعث تشویق طرف مقابل خود شویم و او را بنا کنیم، یا بالعکس، او را دلسرد و ناامید سازیم و شخصیتش را خُرد کنیم. یعقوب رسول می‌فرماید: “با زبان خود خداوند و پدر را متبارک می‌خوانیم و با همان زبان انسانهایی را که به شباهت خدا آفریده شده‌اند، لعن می‌کنیم. از یک دهان، هم ستایش بیرون می‌آید، هم نفرین! ای برادران من، شایسته نیست چنین باشد.” (رسالۀ یعقوب ۳: ۹-۱۰).