این واژه را بسیار شنیده‌ایم. می‌گویند: “وقت ندارم! گرفتارم!”. این را از بسیاری شنیده‌ام که وقتی حرف از دعا کردن و مطالعۀ کتاب‌مقدس پیش می‌آید، بیان می‌کنند! بچه که بودم، خویشان و دوستانْ به پدرم گله و شکایت می‌کردند که چرا با آنان رفت و آمد نمی‌کند.
پدرم هم همیشه در پاسخ می‌گفت: “گرفتاریم”. اما من به‌خوبی می‌دانستم که این تنها یک بهانه است. انسان برای هرچه که برایش در اولویت باشد، وقت کافی می‌یابد. وقتی می‌گوییم “گرفتارم”، یعنی اینکه آن کار برایمان در اولویت قرار ندارد.
خدا و امور الهی تا چه حد برایمان مهم است؟ ارتباط با او چه جایگاهی در زندگی ما دارد؟ تا چه حد برای حضور او احساس تشنگی می‌کنیم؟ تا چه حد مشتاقیم به حضور او بیاییم؟ آیا به همان اندازه که به خوراک جسم اهمیت می‌دهیم، برای خوراک روح نیز اهمیت قائلیم؟ آیا به همان اندازه که برای کار و درآمدمان اهمیت قائلیم، به ثروت روحانی نیز اهمیت می‌دهیم؟ پاسخ ما به این سؤالات مشخص می‌کند که اولویت در زندگی ما چیست. عیسی مسیح فرمود: “هر جا گنج توست، دل تو نیز آنجا خواهد بود.” (انجیل متی ۶:۲۱). راستی دل من و شما کجا است؟