يادم هست که پارسال، وقتی داشتم درخت کریسمس را تزیین می‌کردم، به خودم گفتم: “خدایا، سال دیگه کجا خواهم بود و در چه شرایطی تولد پسر تو را جشن خواهم گرفت؟”.
بعد انگار کسی در گوش روحانی‌ام گفت: “هر کجا و در هر شرايطی که باشی، باید هرروزه تولد مسیح را در قلب و زندگی ات جشن بگیری!”.
امسال که در کشور ديگری زندگی می‌کنم و اين‌جا درخت کريسمس را تزيين کردم، در حِين گذاشتن آويزه‌های رنگارنگ بر درخت، به خودم گفتم: “خدا که بهترين هديه را به ما داد و عيسی را به جهان فرستاد که نجات‌دهندۀ ما باشه. حالا با اينکه ايام تولد پسر يگانۀ او است و ما بايستی به او فکر کنيم، باز در فکر خودمون هستيم و انتظار داريم که خدا به دعاها و درخواستهای ما پاسخ بده و ما را خوشحال و ذوق‌زده کنه!”. پس به خدا گفتم: “من امسال در همين ايام کريسمس، به منظور قدردانی و تشکر از هديۀ گرانبهای تو، می‌خوام تمام قلبم را کادوپیچ کنم و به تو کادو بدم، چون هرچه فکر کردم دیدم چیزی جز اين کادوی من تو را خوشحال نخواهد کرد!”.