اخبار روز را که می‌خوانم، مشاهده می‌کنم که چگونه رهبران ممالک به قدرت می‌رسند و بعد از مدتی سقوط می‌کنند. ما ایرانیان در تاریخ مملکت خود، همواره شاهد این ماجرا بوده‌ایم. درست زمانی که رئیس مملکتی به اوج قدرت می‌رسد، گویی سقوط او شروع می‌شود.
این مرا به یاد فرمایش خردمندانۀ حضرت سلیمان می‌اندازد که می‌فرماید: “غرور پیشروِ نابودی است، و دل متکبر پیشروِ لغزش.” (کتاب امثال ۱۶:۱۸). شاعر معروف خودمان نیز می‌گوید: “افتادگی آموز اگر طالب فیضی. هرگز نخورَد آب زمینی که بلند است.”
وقتی به تعالیم مسیح خوب فکر می‌کنم، می‌بینم که او چقدر بر فروتنی و افتادگی تأکید می‌نمود. یک بار در تعلیم خود فرمود: “هر که خود را بزرگ سازد، خوار خواهد شد، و هر که خود را خوار سازد، سرافراز خواهد گردید.” (انجیل لوقا ۱۴:۱۱). مسیح چنین تعلیم داد، چرا که خودش افتاده‌دل و فروتن بود؛ فرمود: “بیایید نزد من، ای تمامی زحمتکشان و گرانباران، که من به شما آسایش خواهم بخشید. یوغ مرا بر دوش گیرید و از من تعلیم یابید، زیرا ملایم و افتاده‌دل هستم، و در جانهای خویش آسایش خواهید یافت.” (انجیل متی ۱۱:۲۸-۲۹).
قدرتمندانِ متکبر یکی پس از دیگری سقوط می‌کنند، اما فروتنان در فرمانروایی خدا، سرافراز خواهند شد. به‌راستی که غرور و تکبر، پیش‌قراول سقوط است!