پوچی زندگی

در روزهای اخیر، خبر درگذشت خوانندۀ مشهور آمریکایی، خانم ویتنی هيوستن، همۀ دوستداران او را شگفت‌زده و اندوهگین کرد.

ترانۀ او به نام “همیشه تو را دوست خواهم داشت” از فیلم “محافظ” (بادی‌گارد) برای من بسیار دلنشین و خاطره‌انگیز است. او به‌هنگام مرگ فقط ۴۸ سال داشت. علت مرگ؟ نامعلوم! احتمالاً خودکشی یا زیاده‌روی در مصرف مواد مخدر.

اما این نخستین باری نیست که می‌شنویم شخصیتی معروف که همه چیز دارد، به زندگی خود پایان می‌دهد. وقتی خردسال بودم، خبر خودکشی خانم مریلین مونرو، هنرپیشۀ مشهور آمریکایی، مرا به فکر فرو‌برد. از خود می‌پرسیدم که: “مگر اینها از زندگی چه می‌خواهند!”. پول، زیبایی، شهرت، محبوبیت . . . همۀ اینها را دارند، پس چرا به مواد مخدر رو می‌آورند؟ چرا دست به خودکشی می‌زنند؟

شاید علت این باشد که زندگی برایشان پوچ و بی‌معنی شده است و دیگر هدفی در زندگی ندارند. همین احساس ممکن است گریبانگیر مردمان فقیر نیز بشود. به‌راستی که انسان نیاز به هدفی والا دارد، به یک امید و یک لنگرگاه امن و مطمئن.

خوشبختانه خدا این امید را در اختیار بشر قرار داده است. به گفتۀ آگوستین، عالِم مسيحی، “دل آرام نگیرد مگر در خدا”. خدا مظهر کامل خود و نجات‌دهندۀ انسان، عیسی مسیح را فرستاد تا به ما امید و هدف ببخشد. فقط در اوست که زندگی ما مفهوم و هدف می‌یابد.