مدتی پیش، شخصی مبلغ قابل توجهی از من قرض خواست. خوشبختانه آن مبلغ را داشتم و به او دادم، یعنی در واقع تمام پس‌اندازم را! به من گفت که ظرف سه هفته، آن را پس خواهد داد.
اما الآن بیش از سه هفته می‌گذرد و هنوز از پول خبری نیست. در چنین شرایطی، اولین نکته‌ای که به ذهن انسان خطور می‌کند، این است که با خود عهد کند دیگر هرگز به کسی کمک نکند. همین فکر به ذهن من نیز خطور کرد.
در بحبوحۀ این افکار، آیه‌ای به یادم آمد که سالها پیش توجهم را به خود جلب کرده بود، اما آن زمان قادر به درک مفهوم عمیق آن نبودم. این آیه چنین می‌فرماید: “اعمالِ ایمانِ شما و محنتِ محبت و صبرِ امید شما را در خداوند ما عیسی مسیح در حضور خدا و پدر خود یاد می‌کنیم.” (رسالۀ اول پولس به تسالونیکیان ۱:۳). آنچه در آن زمان توجهم را جلب کرده بود، عبارتِ “محنتِ محبت” بود. وقتی این را به‌یاد آوردم، به این نتیجه رسیدم که هیچ کار نیکی نیست که در آن زحمت و محنتی نباشد. محبت کردن محنت و رنج دارد. یا باید از وقت خود بزنی تا به کسی کمک کنی، یا از پول خود مایه بگذاری، یا از انرژی بدنی یا عصبی خود.
دوستان، اگرچه محبت کردن رنج و محنت دارد، اما مسیح از ما می‌خواهد کماکان به محبت و نیکویی کردن ادامه بدهیم.