این روزها برای من و بسیاری از هموطنانم، خبر داغ چیزی نیست جز آنچه که مرتباً می‌شنویم، یعنی افزایش شدید قیمت ارز!
باورکردنی نیست که بهای ارز، ظرف مدتی کوتاه به سه برابر رسیده باشد! اما این واقعیتی است که با آن روبرو هستیم. خيلی‌ها از این رهگذر لطمه دیده‌اند و بعضی حتی ورشکست شده‌اند. این اتفاقات در غرب نیز می‌افتد و بسیاری متضرر می‌شوند. در این میان، سؤالی که از خود می‌کنم، این است که آیا واقعاً می‌توان به مال و منال این دنیا دل بست؟ آیا در هیچ‌جای این دنیا امنیتی هست؟
پولس رسول به یکی از شبانان کلیساها می‌نویسد: “ثروتمندانِ این دنیا را حکم نما که متکبر نباشند و بر مال ناپایدار دنیا امید مبندند. بلکه امیدشان بر خدا باشد که همه چیز را به فراوانی برای ما فراهم می‌سازد تا از آنها لذت ببریم.” (رسالۀ اول به تیموتائوس ۶:۱۷). در جای دیگر نیز می‌فرماید: “. . . آموخته‌ام که در هر حال قانع باشم. معنی نیازمند بودن را می‌دانم، نیز معنی زندگی در وفور نعمت را.” (رساله به فیلیپیان ۴:۱۱-۱۲).
به‌خاطر داشته باشيم که بر مال این دنیا نمی‌توان امید بست. امید ما باید بر خدایی باشد که در عيسی مسيحِ خداوند ظاهر شد و بزرگترين نياز ما را که آمرزش گناهان و نجات و حيات جاويدان است، از طريق مرگ عيسی بر صليب و قيام و رستاخيز او از مردگان، برای ما انسان‌ها فراهم کرد. چنين خدايی، با چنين سخاوتی، حتماً در فکر نیازهای اساسی ما نيز هست. کلام خدا به ايماندارانِ به مسيح می‌فرماید: “زندگی شما بَری از پولدوستی باشد و به آنچه دارید قناعت کنید،” (رساله به عبرانیان ۱۳:۵).