در موزۀ آناتولی، واقع در شهر آنکارای ترکیه، دیواری طویل هست که روی آن، لوح‌هایی از هزاران سال پیش از میلاد مسیح تا دوران امپراتوری بیزانس نصب شده است.
وقتی شما به‌عنوان بازدیدکننده به آنها نگاه می‌کنید، می‌توانید هر کدام از اين قاب‌ها را یک به یک ببینید، اما کافی است از دیوار فاصله بگیرید، آنگاه قادرید کل این تاریخِ چندهزارساله را در یک قاب مشاهده کنید.
ما به‌عنوان انسان، همواره از نزدیک به شرایط کنونی‌مان نگاه می‌کنیم. در واقع، تنها قادریم زمانِ حال را ببینیم. برای همین دچار یأس، ناامیدی و نگرانی می‌شویم. اما خداوندِ ما که قادر و حاکم و دانای مطلق است، کل گذشته، حال و آیندۀ ما را در یک قاب نظاره می‌کند. ایمان، یعنی سپردن خود به خدایی که از گذشته، حال و آیندۀ ما و کل هستی آگاه است و همه‌چیز زیر نظر و کنترل او قرار دارد. با چنین ایمانی، داوود پادشاه می‌نویسد: “دیدگانت کالبد شکل ناگرفتۀ مرا می‌دید. همۀ روزهایی که برایم رقم زده شد در کتاب تو ثبت گردید، پیش از آن که هیچ‌یک هنوز پدید آمده باشد.” (مزمور ۱۳۹: ۱۶).
آيا به اين خدا که در عيسی مسيح ظاهر شد و به‌وسيلۀ مرگ مسيح بر صليب و قيام و رستاخيز او از مردگان، رستگاری و حيات جاويدان را برای ما انسانها فراهم کرد، قلباً ايمان آورده‌ايد؟ آيا حاضريد در هر شرايط به او اعتماد و توکل کنيد؟