از پنجره به بیرون نگاه می‌کنم، زمین یکباره رنگ سبز به‌خود گرفته و جوانه‌های نازک و براق از سرشاخه‌های درختان بیرون زده‌اند. انگار نه انگار که همین دیروز، زمین، خشک و یخ‌زده بود و درختان به‌سان مرده‌ای در میان هوای مه‌آلود، در زیر برف قد خم کرده بودند.
چه می‌شود که این دگرگونی با این سرعت رخ می‌دهد؟ نکته در اینجاست که زمین و درختان نمی‌میرند، حتی به خواب هم نمی‌روند. گوئيا آنها روزهای سخت زمستان را در حالت انتظار به‌سر می‌برند و به آمدن بهار و تغییر فصل ایمان دارند؛ پس نمی‌میرند.
کلام خدا در اشعیا ۴۰: ۳۱ می‌فرماید: “امّا آنانی که منتظر خداوند می‌باشند، قوّت تازه خواهند یافت و مثل عقاب پرواز خواهند کرد.”. “انتظار” واژۀ کلیدی این آیه است. ما نیز اگر در روزهای سرد و زمستانی زندگی‌مان، با ایمان و اعتماد به وعده‌های خداوند، او را انتظار بکشیم، به‌یقین بهاری سبز از رویاهای برآورده شده در خداوند را تجربه خواهیم کرد.