از مدتی پیش، آیاتی نظرم را جلب کرده‌اند که دربارۀ اعمال نیک سخن می‌گویند. ما معتقديم که بخشایش گناهان، رستگاری ابدی و حیات جاودانی فقط و فقط به‌سبب فیض خدا و از راه ايمان به عيسی مسيح خداوند و پذيرفتن واقعيت مرگ و قيام او به‌دست می‌آید.
اما نباید از یاد ببریم که این “ایمان” اگر اصیل یا به گفتۀ ژان کالوَن، یکی از رهبران اولیۀ نهضت پروتستان، نجات‌بخش باشد، بی‌تردید ثمره‌ای به بار خواهد آورد. این نکته را پولس رسول بسیار روشن بیان کرده، می‌فرماید: “زیرا در مسیحْ عیسی نه ختنه اهمیتی دارد نه ختنه‌ناشدگی، بلکه مهم ایمانی است که از راه محبت عمل می‌کند.” (رساله به غلاطیان ۵: ۶).
در جای دیگر نیز پولس رسول اعمال نیکو را نتیجۀ ایمان اصیل و نجات‌بخش معرفی کرده، می‌فرماید: “زیرا به فیض و از راه ایمان نجات یافته‌اید – و این از خودتان نیست، بلکه عطای خداست – و نه از اعمال، تا هیچ‌کس نتواند به خود ببالد. زیرا ساختۀ دست خداییم، و در مسیحْ عیسی آفریده شده‌ایم تا کارهای نیک انجام دهیم، کارهایی که خدا از پیش مهیا کرد تا در آنها گام برداریم.” (رساله به افسسیان ۲: ۸-۱۰). اعمال نیکو، باعث نجات ابدی ما نیستند، اما ثمرۀ طبیعیِ ایمان اصیل ما می‌باشند. من از خود می‌پرسم که آیا اعمال من نشان می‌دهند که ایمانم اصیل است؟ ایمان شما چه ثمره‌ای می‌آورد؟