سالها پیش، از “ویلیام بوث”، مؤسس سازمان مسيحی “سپاه نجات”، پرسیدند که نگرانی‌اش برای کلیسای قرن آینده چیست؟ او پاسخ داد: “بالاترین خطری که با آن مواجه خواهیم بود، مذهبِ بدون روح‌القدس، مسیحیتِ بدون مسیح، آمرزش بدون توبه، رستگاریِ بدون تولد تازه، سیاستِ بدون خدا، و بهشتِ بدون جهنم است!”
به دور و برم، و حتی گاه که به خودم نگاه می‌کنم، معنای مطلب بالا را بهتر درک می‌کنم! ما کریسمس و عید قیام را کنار هالووین جشن می‌گیریم! در آیین شام خداوند شرکت می‌کنیم و شبِ بعد، در مهمانی دوستان‌مان به‌راحتی با گناه بازی می‌کنیم! الهیات ما گاه آنقدر لیبرال شده که اگر دستِ ما باشد، مسیح را نیز از آن حذف می‌کنیم! در اين دوره زمانه، بسیاری که در گناه زندگی می‌کنند خود را مسیحی می‌نامند و همزمان، آمرزش را هدیۀ رایگان خدا می‌دانند و بدون درک صحيح از نجات مسيحی و تولد تازه، خود را شایستۀ فرزندخواندگی خدا می‌شمارند! کلیساهای امروز به‌راحتی با آلودگیِ جناح‌های سیاسی می‌سازند و رهبرانی به‌ظاهر مسیحی، گناهان گوناگون را مجاز می‌شمارند. بعضی از کلیساهای اين دوره زمانه، خدا را نيز خدای رحمتی معرفی می‌کنند که احتمالاً شیطان را هم مجازات نخواهد کرد.
چه بسيارند کسانی که خود را مسيحی معرفی می‌کنند، اما مسيح را در قلب و زندگی خود ندارند و اردۀ پدر آسمانی را بجا نمی‌آورند. مسيح نيز بر اساس متی ۷: ۲۱-۲۳ در داوری آخر، صريحاً به آنها خواهد فرمود: “هرگز شما را نشناخته‌ام. از من دور شويد، ای بدکاران!”.