در قرون نخستین مسیحیت، ایمانداران بخاطر ایمان مسيحی خود متحمل آزارها و جفاهای سختی از سوی حکومت‌های بت‌پرست زمانه می‌شدند. بسیاری از آنان در میدانهای ورزشی امپراطوری روم طعمۀ حیوانات درنده شدند، اما ایمان خود را انکار نکردند. می‌دانید چرا؟ زیرا به قیامت از مردگان نظر داشتند. ایشان می‌دانستند که در پس این زندگی فانی، یک زندگی پرشکوه در کنار خداوند و منجی‌شان عیسی مسیح، خواهند داشت.
می‌دانستند که زندگی جاوید در آسمان انتظارشان را می‌کشد. ایشان آزارها در راه ایمانشان را برکتی از جانب خدا می‌دانستند، زیرا از این طریق، مانند مولایشان مسیح، رنج می‌کشیدند و در مصائب او شریک می‌شدند تا از این طریق، در جلال او نیز شریک گردند.
اما این آزارها فقط محدود به ایمانداران قرون اولیه نمی‌شود، بلکه امروز هم در بعضی نقاط جهان، مسیحیان تحت آزار و پیگرد قرار دارند. ما ايمانداران به مسيح باید بدانیم که مصیبت‌هایی که بخاطر ایمان خود متحمل می‌شویم، وسيلۀ جلال يافتن نام مسيح می‌شود. خوب است بدانیم که این سختیها و آزارها، مرواریدهایی را به تاج روحانی پرشکوه ما می‌افزایند.
پس باید استوار باشیم و متزلزل نگردیم، بلکه مانند مسیحیانِ نخستین، به عزت و شکوهی که در فراسوی این زندگی انتظار ما را می‌کشد، چشم بدوزیم و با صبر، در طریق ایمان مسيحی خود پیش رویم.