انجیل شریف در مورد زبان انسان چنین می‌فرماید: “زبان هم همینطور است، گرچه عضو کوچکی است ولی ادّعاهای بسیار بزرگی می‌نماید. چه جنگلهای بزرگ که با جرقّه‌ای، آتش می‌گیرند. زبان هم آتش است! در میان تمام اعضای بدن ما زبان دنیایی از شرارت است که همۀ وجودمان را می‌آلاید و دوران زندگی را به جهنّم سوزانی مبدّل می‌کند.” (رسالۀ یعقوب ۳:۵-۶).
گرچه زبان عضو کوچکی در بدن ماست، اما آیا این عضو، عضو بسیار خطرناکی نیست؟ داوود نبی در مزمور ۱۴۱، آیۀ ۳ می‌فرماید: “ای خداوند، تو مراقب سخنان من باش و زبانم را نگاه دار.”
خواهر مسیحی عزیزی می‌گفت: “من میدانم که از یک طرف، واقعاً وجودم می‌خواهد خداوند را از راه سخنانم خشنود سازم و درست و پاک باشم، اما از طرف دیگر، دلم می‌خواهد شوخ باشم و مزه‌پرانی کنم. اما واقعیت این است که شوخ‌طبعی و بذله‌گویی من، می‌تواند وسیله‌ای باشد که روابط فامیلی و دوستیها را از میان ببرد و شخصیت دیگران را خرد کند و دلها را بشکند. و حتی می‌تواند افکار را آلوده سازد و اطلاعات مضر را منتشر کند.”
من نیز با این خواهر عزیز مسیحی‌ام کاملاً موافقم. کلام خدا در انجیل شریف، رساله به افسسیان، فصل ۴، آیۀ ۲۹ چنین می‌فرماید: “یک کلمۀ زشت از دهانتان خارج نشود بلکه گفتار شما به موقع، خوب و سودمند باشد تا در نتیجۀ آن به شنوندگان فیضی برسد.”
خواهران عزیزم، امروز تصمیم دارم که به‌طور واقعی و معنوی به کمک خدا زبانم را شستشو دهم و پاک کنم. ببینم چه کلام نامهربان و گناه‌آلودی از دهانم بیرون می‌آید که مرا ملزم می‌سازد و میدانم اشتباه است و نبایست بیانش کنم.
خواهرانم، بیایید تصمیم بگیریم و با هم متحد بشویم و این کار را بکنیم. حاضرید؟
اولاً، کلام خدا در کتاب امثال سلیمان، فصل ۱۵، آیۀ ۴ چنین می‌فرماید: “سخنان آرامش‌بخش حیات می‌بخشند، اما حرفهای تند باعث دلشکستگی می‌شوند.” پس، بیایید از خداوند بخواهیم که ما را کمک کند تا در مکالمات روزمرۀ زندگی، با شوهر و فرزندان و اقوام‌مان و دوستان یا همکاران و همکلاسی‌هایمان، گفتار و سخنان‌مان بیشتر حکیمانه، اخلاقی، تقویت‌کننده باشد تا حیات ببخشد و باعث دلشکستگی شنونده نشوند.
دوم، کلام خدا در کتاب امثال سلیمان، فصل ۱۳، آیۀ ۳ چنین می‌فرماید: “هر که زبان خود را نگه دارد جان خود را حفظ می‌کند، اما کسی که نسنجیده سخن بگوید خود را هلاک خواهد کرد.”
پس، بیایید از خداوند بخواهیم که به ما کمک کند تا کمتر حرف بزنیم و بیشتر بشنویم، یعنی همیشه سنجیده سخن بگوییم، تا سخنان ما باعث خرابی و هلاکت نشوند.
سوم، کلام خدا در کتاب امثال سلیمان، فصل ۱۶، آیۀ ۲۴ می‌فرماید: “سخنان محبت‌آمیز مانند عسل شیرین است و جان انسان را شفا می‌بخشد.” پس خواهران عزیز مسیحی، بیایید تصمیم بگیریم و از خداوند بخواهیم که ما را کمک کند تا در روابط خود با دیگران، به‌خصوص همسر و فرزندان‌مان و اقوام نزدیک دیگر، سخنان محبت‌آمیز به‌کار ببریم تا وسیلۀ برکت و شفا در زندگی آنها باشیم و روابط زناشویی و خانوادگی ما در صلح و صفا و آرامش باشد.
همچنین، کلام خدا در مزمور ۵۱، آیۀ ۱۵ چنین می‌فرماید: “خداوندا، کمکم کن تا بتوانم دهانم را بگشایم و تو را ستایش کنم.”
خواهران عزیز مسیحی، چهارمین و آخرین موردی که از خداوند می‌توانیم بخواهیم تا ما را در هنگام سخن گفتن کمک کند، این است که در پیروی مسیح و قدم برداشتنِ روزانۀ خودمان با او، دهان خود را برای جلال دادن او و برافراشتن نامش بگشاییم، یعنی از عیسی مسیح و کاری که او بر صلیب برای نجات ما انجام داده، سخن بگوییم.
به عبارت دیگر، راه رستگاری و مژدۀ نجات‌بخشِ او را با بقیۀ عزیزان در میان بگذاریم. همینطور، از کلام خدا که در کتاب‌مقدس آمده، سخن بگوییم. او را نه فقط با فکر و زندگی‌مان، بلکه با زبانمان نیز پرستش و تمجید کنیم.
اجازه بدهید یک بار دیگر کلام خدا در کتاب‌مقدس، در رساله به افسسیان، فصل ۴، آیۀ ۲۹ را برایتان نقل قول کنم: “یک کلمۀ زشت از دهانتان خارج نشود بلکه گفتار شما به موقع، خوب و سودمند باشد تا در نتیجۀ آن به شنوندگان فیضی برسد.”
لطفاً این آیه را در فکر و قلبتان حفظ کنید و به کار ببرید.
دعا کنیم: “ای خداوند، ای پناهگاه و نجات‌دهندۀ من، سخنان و افکارم مورد پسند تو باشند. آمین!”