در این بخش از کتاب تعاليم اساسی کتاب مقدس، تعلیم خود را دربارۀ خدا آغاز می‌کنیم.
مکاشفۀ عمومی، خدا خود را در آفرینش آشکار می‌نماید
آیات موجود در کتاب مقدس به ما می‌آموزند که بشر جدا از کتاب مقدس مقداری معلومات نسبت به خدا دارد. پولس رسول در رسالۀ خود به رومیان فصل اول آیات ۱۸ تا ۲۰ می‌فرماید: “غضب خدا از آسمان بر هر گونه گناه و شرارتِ مردمی نازل می‌شود که زندگی شرارت آمیزشان مانع شناسایی حقیقت است. خدا آنان را مجازات می‌کند و این کار بر حق است زیرا آنچه آدمیان دربارۀ خدا می‌توانند بدانند، بر آنها آشکار است زیرا خدا آن را در پیش چشمان ایشان قرار داده است. از زمان آفرینشِ دنیا صفاتِ نادیدنی او یعنی قدرت ازلی و طبیعتِ الهیِ او در چیزهايی که او آفریده است به روشنی مشاهده می‌شود و از این رو آنها ابداً عذری ندارند.” این آیات به ما می‌آموزند که انسان از طریق دیدن چیزهایی که آفریده شده‌اند می‌تواند به وجود خداوند پی ببرد. دنیایی که با چنین دقتی طرحش ریخته شده است بایستی آفرینندۀ با فَراستی داشته باشد.
دیدیم که کلام خداوند می‌فرماید: “از زمان آفرینش دنیا صفات نادیدنی او یعنی قدرت ازلی و طبيعت الهی او در چیزهایی که او آفریده است به روشنی مشاهده می‌شود و از اینرو آنها ابداً عذری ندارند.”چون انسان می‌تواند قدرت ازلی و طبيعت الهی خداوند را توسط چیزهایی که او آفریده است مشاهده کند بنابراین برای بی‌ایمانی خود هیچ عذر و بهانه‌ای ندارد.
خدا خود را در درون انسان آشکار می‌نماید
کتاب مقدس هرگز سعی ندارد وجود خدا را ثابت کند. کلام خدا با دو حقیقت آغاز می‌شود: نخست اینکه خدا وجود دارد، و دوم اینکه چنین دانشی که خدا وجود دارد در قلب تمام کسانی که عمداً این حقیقت را رد نمی‌کنند یافت می‌شود. گفته شده است که، کسی تا بحال با این اعتقاد که “خدايی نیست” متولد نشده است. اگرچه عده‌ای اینطور تصور کرده‌اند که خدا وجود ندارد، اما آنها با این اعتقاد متولد نشده‌اند. در کتاب جامعه فصل سوم آیۀ ۱۱ می‌بینیم که سلیمان پادشاهِ بزرگ و حکیمِ قوم اسرايیل این کلمات را دربارۀ خدا و انسان نوشته است: “او (یعنی خدا) هر چیز را در وقتش نیکو ساخته است، و نیز ابدیت را در دلهای ایشان نهاده بطوری که انسان کاری را که خدا کرده است از ابتدا تا انتها دریافت نتواند کرد.”
این آیه به ما می‌آموزد که انسان ابدیت را حس می‌کند زیرا خدا این حس را در قلبش قرار داده است. اما انسان حتی با داشتن چنین حسی در قلبش، نمی‌تواند کار خدا را درک کند. انسان برای درک این موضوع به دانش خاصی نیازمند است که در کتاب مقدس یافت می‌شود. پطرس رسول در مورد روزهایی که ما در آن زندگی می‌کنیم پیشگویی نموده است و در رسالۀ دوم پطرس فصل سوم آیات ۳ تا ۵ در مورد این واقعیت که عیسی مسیح به این کرۀ خاکی برمی‌گردد نوشته شده است: “قبل از هر چیز باید بدانید که در ایام آخر اشخاصی پیدا خواهند شد که ایمان شما را مسخره خواهند نمود چون تحت فرمان شهوات پلید خود زندگی می‌کنند و خواهند گفت: آن کسی که وعده داد که می‌آید کجاست؟ از زمانی که پدران ما مردند همه چیز هنوز همان طوری است که از زمان خلقت دنیا بوده است! عمداً این حقیقت را فراموش می‌کنند که خدا در قدیم تکلم فرمود و آسمانها و زمین آفریده شد و زمین از آب ساخته شد و وجودش به آب بسته است”. به عبارت دیگر افرادی که منکر خدای خالق هستند، عمداً این واقعیت را نادیده می‌گیرند که خدا در زمانهای قدیم آسمانها و زمین را آفرید. به علاوه پطرس رسول بیان می‌کند که در ایام آخر انکار خدای خالق، بطور گسترده‌ای در میان مردم شیوع می‌یابد. پس آیات کتاب مقدس به ما می‌آموزند که از طریق چیزهايی که آفریده شده است می‌توانیم به وجود خدا پی ببریم و همچنین خدا شهادتی از وجودِ خود را در درون هر کسی نهاده است. اشکال در اینجاست که انسان بخاطر گناه، عمداً با حقیقت مبارزه می‌کند و حاضر نیست آنچه را که خدا بر او آشکار نموده است را بپذیرد.
مکاشفۀ مخصوص، خدا خود را در کتاب مقدس آشکار می‌نماید
خدايی که خود را از طریقی محدود بوسيلۀ آفرینش نشان داده کیست؟ او همان کسی است که به طریقی مخصوص خود را در کتاب مقدس آشکار نموده است. برای نمونه عهد عتیق شامل چندین اسمِ مختلف برای خدا است که بوسیلۀ این اسامی می‌توانیم به رابطۀ خدا با خودمان بیشتر پی ببریم.
الوهیم، خدای قادر
کتاب پیدایش در اولین اشارۀ خود به خدا او را “اِلوهیم” نامیده است. واژۀ عبری اِلوهیم، از دو واژۀ کوتاهتر گرفته شده است: يکی به معنای قادر، قوی، برجسته و ديگری به معنای اعلام نمودن یا سوگند خوردن. اِلوهیم خدای قادری است که بوسیلۀ کلام و وعده‌های خود که به پیمانها معروفند خود را به مخلوقاتش بسته است. اِلوهیم خدای عهد نگهدارنده، خدای خالق نیز هست. او نه فقط خالق اجسام مادی است که در فصل اولِ کتاب پیدایش ذکر گردیده‌اند بلکه او خدایی است که فرشتگان را نیز خلق نموده است. بنابراین از واژۀ اِلوهیم می‌آموزیم که خدا خالقِ مقتدرِ حیات مادی و روحانی است و او بخاطر نفع مخلوقاتش توسط پیمانهایش خود را به آنان بسته است.
اِل اِلیان، خدای تعالی
نام دیگری که خدا بوسیلۀ آن خود را آشکار می‌سازد “اِل اِلیان” است. در کتاب پیدایش فصل چهاردهم، آیات ۱۸ تا ۲۰ می‌بینیم که ابراهیم بوسیلۀ مَلکیصَدَق که کاهن اِل اِلیان یعنی خدا تعالی است برکت می‌یابد. کلام خدا می‌فرماید: “و مَلَکیصَدَق پادشاهِ سالیم نان و شراب را بیرون آورد و او کاهنِ خدای تعالی بود. و او را مبارک خوانده گفت مبارک باد اَبرام از جانب خدای تعالی که مالک آسمان و زمین و متبارک باد خدای تعالی که دشمنانت را به دستت تسلیم کرد و او را از هر چیز ده یک داد.” نام اِل اِلیان نشان می‌دهد که خدا مالکِ آسمان و زمین است. به عبارت دیگر اِلوهیم که در ابتدا آسمانها و زمین را آفرید، همان خدای تعالايی است که مالک مُحقِ آنچه آفریده می‌باشد. امروزه برای ما معانی این عبارت این است که خدا قادر است تمام احتیاجات مادی و روحانی ما را فراهم کند چون او تمام خلقت را تحتِ فرمان خود دارد.
آدونای، صاحب یا مالک
“آدونای” نام دیگری است که خدا بوسیلۀ آن خود را به ما نشان می‌دهد. این نام حدوداً سیصد مرتبه در عهد عتیق به چشم می‌خورد. واژۀ آدونای به معنی مالک یا صاحب می‌باشد و نشان می‌دهد که خدا مالکِ هر انسانی است، به همین دلیل ما مدیون هستیم که کاملاً از او اطاعت کنیم. قابل توجه است که هر دو واژۀ اِلوهیم و آدونای فرم جمع دارند. البته در عهد عتیق واژۀ آدونای اغلب به شکل مفرد و برای اشاره به انسانها بکار برده شده است.
اما یکبار نیز در مزمور صدو دهم، آیۀ ۱ واژۀ آدونای به شکل مفرد برای اشاره به خدا بکار رفته است. کلام خدا می‌فرماید: “یَهُوَه به خداوندِ من گفت به دست راست من بنشین، تا دشمنانت را پای انداز تو سازم” به عبارت دیگر: “یهوه به آدونای من گفت به دست راست من بنشین، تا دشمنانت را پای‌انداز تو سازم.” در اینجا سؤالی پیش می‌آید که واژۀ آدونای در آیۀ ذکر شده به کدامیک از سه شخصیت الوهیت اشاره دارد. با مطالعۀ انجیل متی فصل بیست و دوم، آیات ۴۱ تا ۴۵ می‌فهمیم که واژۀ آدونای مزمور صد و دهم آیۀ ۱ به شخص عیسی مسیح اشاره دارد. کلام خدا می‌فرماید که “عیسی از آن فریسیانی که اطراف او ایستاده بودند پرسید: عقیدۀ شما دربارۀ مسیح چیست؟ او فرزند کیست؟ آنها جواب دادند: او فرزند داود است. عیسی از آنها پرسید پس چطور است که داود با الهام از جانب خدا او را خداوند می‌خواند؟ زیرا داود می‌گوید: خداوند به خداوندِ من گفت: بر دست راست من بنشین تا دشمنان تو را زیر پاهای تو قرار دهم. او چطور می‌تواند فرزند داود باشد در صورتی که خود داود او را خداوند می‌خواند؟” (انجیل متی فصل بیست و دوم، آیات ۴۱ تا ۴۵)
داود وقتی با الهام از روح‌القدس دربارۀ مسیح صحبت می‌کند آدونای را به شکل مفرد بکار می‌برد در حالی که همانطور که گفتیم آدونای فرم جمع دارد. در درس بعد مبحث خود را دربارۀ این موضوع که خدا از طریق نامهای خود خویشتن را بر ما آشکار کرده است ادامه خواهیم داد. ما در این درس متوجه شدیم که خدا آفرینندۀ همه چیز است و ما از هر لحاظ به او مدیون هستیم. او خدايی است که پیمان می‌بندد و پیمان را نگاه می‌دارد. او بهترین را برای من و شما در نظر دارد و قادر است تمام احتیاجات ما را فراهم کند. قبل از هر چيز می‌خواهیم به شما عزیزان خوانندۀ اين مقاله پیشنهاد کنیم که صادقانه از خدا بخواهید که خودش را آنطور که هست بر شما آشکار کند. حتی اگر شما به وجود خداوند اعتقاد نداشته باشید چنانچه از ته دل از او بخواهید که خودش را بر شما آشکار نماید او اینکار را برایتان خواهد کرد. او آنقدر به شما علاقمند بوده است که پسر یگانه‌اش عیسی مسیح را به این جهان فرستاده تا از طریق مرگ، بر روی صلیب جریمۀ گناهان شما را بپردازد. او که این قدر در فکر شما بوده بطور قطع مایل است خودش را بر شما آشکار نماید. آمين.
اين مقاله، از کتاب “تعاليم اساسی کتاب‌مقدس” گرفته شده است. برای مطالعۀ تمام قسمتهای اين کتاب، اينجا را کليک کنيد.